Θα γίνω καλά γιατρέ μου;

Ευχόμαστε στους συνεπείς ψηφοφόρους του ΠαΣοΚ, της Νέας Δημοκρατίας(;), καθώς και της ΡηΜαδ, από εδώ και μπρος κάθε φορά που θα αρρωσταίνουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους να τα θεραπεύουν με γενόσημα φάρμακα!
Επίσης τους ευχόμαστε, αν τυχόν ο θεράπων ιατρός τους, επιμένει στην θεραπεία με πρωτότυπα φάρμακα, να μην έχουν να πληρώσουν την διαφορά γιατί θα τους έχει κάνει ''ντου'' στον τραπεζικό τους λογαριασμό η εφορί

Και για όσους θέτουν εντελώς ''αθώα'' το απλοϊκό, πλην προβοκατόρικο, ερώτημα:...

''Μα δεν θέλετε ο λαός να παίρνει φθηνότερα φάρμακα;'', ή: ''Δεν μπορείτε να παραδεχτείτε ότι η κυβέρνηση έκανε έστω και ένα καλό;''

Θα επισημάνουμε ότι είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ μιά ΤΕΤΟΙΑ κυβέρνηση να κάνει έστω και ΕΝΑ καλό για τον ελληνικό λαό, διότι είναι σίγουρο ότι κάπου, σε κάποια κρυφή αποστροφή του νόμου θα υπάρχει κάτι άλλο που θα βλάπτει πολλαπλάσια την τσέπη ή την υγεία του πολίτη..

     Ή θα ωφελεί πολλαπλάσια κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα, που κι αυτά με την σειρά τους στηρίζουν (με το αζημίωτο βέβαια) το καθεστώς!

Είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ μία τέτοια κυβέρνηση όπου αδιαφορεί παντελώς για τις καθημερινές αυτοκτονίες, για τα οικογενειακά δράματα, για την εξαθλίωση των πολιτών, να κόπτεται τάχα τώρα για μία και μόνο πτυχή της καθημερινότητας, η οποία μάλιστα συνδέεται με διεθνείς επιχειρήσεις δισεκατομμυρίων!

Είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ για άτομα του ψυχοπαθολογικού υποβάθρου (θα μιλήσουμε γι αυτό σε άλλο σχόλιο) του υπουργού(!) Υγείας να σκεφτούν και να μεριμνήσουν για ο,τιδήποτε άλλο εκτός απ' ό,τι έχει να κάνει με την ΣΤΗΡΙΞΗ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ που επιτρέπει σε άτομα του είδους του, με βαριά ψυχολογική διαταραχή, να ασκούν εξουσία!

Γι αυτό, ας λείπουν οι κραυγές υποκρισίας περί φθηνού φαρμάκου, και περί εξυπηρέτησης των συμφερόντων του λαού. Πολύ σύντομα θα φανεί και στους πραγματικά (ελάχιστους πιά) απλοϊκά σκεπτόμενους, ότι οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες δεν έχουν συναισθήματα!

Μόνον συμφέροντα..

Από Ουδέν Σχόλιον

Η δημοσιογραφία της αθλιότητας και η αθλιότητα της «δημοσιογραφίας»

Του Γιώργου Κατρούγκαλου για το enet.gr
Μετά την εκπομπή για τη βία στην «Ανατροπή» με κάλεσαν να μιλήσω για το θέμα πολλές φορές.
Η ουσία της τοποθέτησής μου ήταν ανάλογη με όσα ανέπτυξα εκεί, ότι δηλαδή η κοινωνία έχει δικαίωμα να αντιστέκεται και ότι πρέπει να είμαστε εννοιολογικά αυστηροί και να μη χρησιμοποιούμε τον ίδιο όρο για ανόμοια πράγματα, όπως οι χρυσαυγίτικες δολοφονίες, ένα γιαούρτωμα ή μία μαχητική διαδήλωση, η οποία δεν αποτελεί βία, αλλά συνταγματικό δικαίωμα.
Την τελευταία φορά (20/11), καλεσμένος στο βιβλιοπωλείο «Free Thinking Zone» χρησιμοποίησα και ένα απόσπασμα του φιλελεύθερου στοχαστή J.S. Mill (από το «The French law against the Press») για να στηρίξω το επιχείρημα ότι η βία είναι πάντα κάτι κακό, μερικές φορές όμως είναι αδύνατο να την αποφύγουμε, όπως συμβαίνει και στις περιπτώσεις της ατομικής νόμιμης άμυνας, προκειμένου να αποτρέψουμε ένα μεγαλύτερο κακό, όπως την τυραννία ενός αυταρχικού καθεστώτος.
Διάφορα συστημικά ΜΜΕ, σαν να συντονίζονται από ένα αόρατο αρχισυντάκτη, αντέδρασαν στα αυτονόητα αυτά, διαστρεβλώνοντας τις θέσεις μου και παρουσιάζοντάς με ως αχαλίνωτο οπαδό της βίας.
Η κυρία Καρολίνα Παπακώστα, π.χ., στα «Νέα» (21/11) έγραψε ότι είπα, τάχα, στους συνομιλητές μου, σε εισαγωγικά, άρα verbatim: «Αυτό που ενώνει εσάς τους τρεις και σας χωρίζει από εμένα είναι ότι εσείς είστε υπέρ της εξουσίας. Οταν έχουμε άδικο καθεστώς η αντίσταση πρέπει να παίρνει βίαιη μορφή». Το πρώτο πράγματι το είπα και, κατά τη γνώμη μου, είναι αλήθεια. (Ενας τους, π.χ., έχει δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο «Ζήτω το Μνημόνιο!»). Οχι όμως και τη δεύτερη φράση, που με την αδιάστικτη γενικότητά της φέρει και το βασικό φορτίο της σπίλωσης. Εμφανίζομαι, με άλλα λόγια, να υποστηρίζω τον παραλογισμό ότι μπροστά στην αδικία, ακόμη και αν υπάρχουν άλλοι τρόποι να τη διορθώσουμε, πρέπει να παθαίνουμε αμόκ και να πηγαίνουμε για αίμα…
Το ίδιο σκόπιμα παραπλανητικό απόσπασμα αντέγραψε και ο κύριος Μανδραβέλης στη σεβάσμια γεροντοκόρη του αστικού Τύπου, την «Καθημερινή» (22/11). Μα το ίδιο ακριβώς, χωρίς να κάνει τον κόπο να το διασταυρώσει. Και η μεν κυρία Παπακώστα έχει επιλέξει το ρόλο ενός σύγχρονου γελωτοποιού της εξουσίας. Γράφει ημιευθυμογραφικά κείμενα σε βάρος όσων ενοχλούν το Συγκρότημα, σε μια αποστολή ειρωνείας και γελοιοποίησης. (Και αυτά στην εφημερίδα του Ψαθά! Η Μαντάμ Σουσού ως Γκόλεμ…). Αν είμαστε επιεικείς θα χαρακτηρίζαμε τα γραφτά της απαράδεκτα, αν είμαστε πιο αυστηροί κατ” εικόνα και καθ” ομοίωση της συντάκτριάς τους. Πάντως, η ιδιοσυστασία του είδους γραφής της επιτρέπει ελευθεριότητες. Δεν την παίρνει, δα, και κανείς πολύ στα σοβαρά.
Γιατί να τη μαϊμουδίσει όμως ο, υποτίθεται, σοβαρότερος Μανδραβέλης; Και ποια η σκοπιμότητα; Η απάντηση είναι απλή: Ο κύριος Μανδραβέλης δεν είναι δημοσιογράφος. Τουλάχιστον όχι με την έννοια που ήταν η Ελένη Βλάχου ή ο Γ.Α.Β. Δεν είναι τυχαία η προσωρινή διαγραφή του από την ΕΣΗΕΑ. Δεν αγνοεί απλώς την αλφαβήτα της δημοσιογραφίας, ότι το σχόλιο πρέπει να είναι διακριτό του γεγονότος και ότι οι πηγές πρέπει να διασταυρώνονται. (Κάντε, π.χ., ένα google για τις «ανακρίβειες» -είμαι ευγενής…- που έγραφε για την Ισλανδία, μιαν άλλη χώρα που αντιστάθηκε στη διεθνή των εκβιαστών).
Είναι και αυτός ταγμένος στην ίδια αποστολή: Ακόμη και όταν θεωρητικολογεί ως philosophe rate σκοπός του είναι ένας, να υπηρετεί απολογητικά το νεοφιλελεύθερο βιασμό της χώρας. Αλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα, συκοφαντώντας όσους αρθρώνουν κριτική φωνή. Η σκόπιμη διαστροφή των όσων είπα είναι ελάχιστο πταίσμα μπροστά στις μαγικές εικόνες και τις ασκήσεις διπλολαλιάς υπέρ των μνημονίων που διαμεσολαβούνται και αναπαράγονται από τον ίδιο και τους άλλους «δημοσιογράφους» – παπαγαλάκια.
Την πρώτη φορά που ασχολήθηκαν μαζί μου, μετά τη συμμετοχή μου στην «Ανατροπή», εγώ δεν ασχολήθηκα μαζί τους. Ποιος ο λόγος; Οι απόψεις μου ήταν προσιτές σε όλους και δεν μπορούσαν να διαστρεβλωθούν. Αντέδρασα τώρα διαφορετικά γιατί, όπως δεν υπάρχει ανάλογη πρόσβαση στις πρόσφατες ομιλίες μου, μπορεί μερικοί να πίστευαν ότι έχει κάποια βάση η ιερεμιάδα των «δημοσιογράφων» του κόμματος του μνημονίου. Μέχρι εδώ, όμως. Δεν θα απαντήσω ξανά σε παρόμοια φληναφήματα. Οπως λένε και οι Αμερικανοί, ο καθένας μπορεί να παλέψει με ένα γουρούνι μέσα στη λάσπη. Το πρόβλημα είναι ότι του γουρουνιού του αρέσει…

Λυτρωτικές αλήθειες, ύποπτα μυστικά

Άρθρο του Νίκου Κωνσταντόπουλου στην «Εφημερίδα των Συντακτών»
«Η Ελλάδα του 2013, κάτω από την επιτήρηση των δανειστών με τα μνημόνια της τρόικας, εμφανίζει συμπτώματα ηττημένης ασύνταχτης χώρας»
«Το πολιτικό σύστημα της φερώνυμης Μεταπολίτευσης, αφού έζησε ημέρες εκλογικοκομματικών θριάμβων και αχόρταγων συμποσιασμών εξουσίας, τώρα βιώνει καταστάσεις ρωμαϊκής παρακμής και ξεπεσμού».
Η Ελλάδα του 2013, κάτω από την επιτήρηση των δανειστών με τα μνημόνια της τρόικας, εμφανίζει συμπτώματα ηττημένης ασύνταχτης χώρας. Μπροστά στα μάτια και με την επιστασία των εκάστοτε κυβερνητών, που δεν είναι αυτεξούσιοι εκφραστές λαϊκής κυριαρχίας, η Ελλάδα γίνεται σκιά του εαυτού της.
Ο συνεταιρισμός, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, και οι υπηρετικοί μηχανισμοί στήριξης και προβολής του γνωρίζουν άριστα ότι το καθεστώς ελέγχου και επιτήρησης ακρωτηριάζει τη δημοκρατία και κομματιάζει την κοινωνία, λεηλατεί και δεν αναπτύσσει τη χώρα. Επιμένουν όμως στην ξεφτισμένη και προκλητική μέθοδο εικονικής ωραιοποίησης των πραγμάτων και επικοινωνιακής καλλιέργειας ψευδοαντιλήψεων και ψευδαισθήσεων. Αυτοί που λένε ναι σε όλα, γίνονται ικανοί για όλα και ο πολιτικός πραγματισμός καταντάει αποκρουστικός αμοραλισμός.
«Οταν ο καιρός γίνεται κλειστός, είναι πιεστική και η ανάγκη για περισσότερη «πατριδογνωσία»», όπως έλεγε ο Αλέξης Σεβαστάκης, για περισσότερη ιστορική αυτογνωσία και συνειδητοποίηση κοινωνίας και πολιτών. Η δημιουργική συνθετική εσωτερίκευση της κρίσης και των συνεπειών της από την κοινωνία ως μιας ακόμη εθνικής τραγωδίας επιβάλλει να σέβονται όλοι, αφ’ ενός τα συντριπτικά δεινά της πατρίδας μας κι αφ’ ετέρου την ευαισθησία και δύναμη της κοινωνίας, «την ευφυΐα της κοινωνίας», όπως θέλει ο Μπρεχτ. Αυτό σημαίνει να εκκαθαριστεί, επιτέλους, το πεδίο της μεταπολιτευτικής πραγματικότητας από παραμορφωτικές προσχώσεις των παραθεσμικών λειτουργιών της διαπλεκόμενης διακυβέρνησης και επικοινωνίας.
Γιατί είναι προκλητικό και εξοργιστικό το γεγονός ότι, τόσο κατά τη φιλάρεσκη μεταπολιτευτική περίοδο αλλά και κατά τη δραματική περίοδο της κρίσης, οι ίδιοι διαθέσιμοι δημοσιολόγοι και εφημεριδογράφοι παριστάνουν τους φωτισμένους ιλουμινάτους της εθνικής σωτηρίας, ενώ είναι θλιβεροί χατζηαβάτηδες στα κατεστημένα δοβλέτια.
Το καθεστώς επιτήρησης και εκμετάλλευσης της Ελλάδας διογκώνει τον οπορτουνισμό της πολιτικής και στρατολογεί δυνάμεις προσαρμογής και διαχείρισης αυτής της ακρωτηριασμένης, αλλοιωμένης και μεταλλαγμένης πατρίδας, ενώ συκοφαντεί πνευματικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις αντίστασης στην παρακμή και διεκδίκησης της διαρθρωτικής αναμόρφωσης του συλλογικού μας βίου. Με μια στρεβλή αντίληψη που θεωρεί την πολιτική, συγκατάβαση προς κάθε τι που μας καταστρέφει, αλλά και το κοινωνικό γίγνεσθαι υποταγή, προς κάθε τι που μας επιβάλλεται.
Το πολιτικό σύστημα της φερώνυμης Μεταπολίτευσης, αφού έζησε ημέρες εκλογικοκομματικών θριάμβων και αχόρταγων συμποσιασμών εξουσίας, τώρα βιώνει καταστάσεις ρωμαϊκής παρακμής και ξεπεσμού. Βουλιάζει στον εαυτό του και πνίγεται από τις αναθυμιάσεις του, αλλά την ίδια ώρα αυτοδοξάζεται.
Αποτελεί παραλογισμό να πιστεύει κανείς ότι αυτό το σύστημα μπορεί να διαχειριστεί την κρίση που προκάλεσε ή να δημιουργήσει άλλα δεδομένα, διαφορετικά από τα απόβλητα και κατάλοιπά του με τα οποία μας πλημμύρισε.
Η σοβαρότητα του ελληνικού προβλήματος και οι εξουθενωτικές επιπτώσεις του στην καθημερινότητα και στο μέλλον δεν ερμηνεύονται ούτε αντιμετωπίζονται με τα κομματικοπολιτικά ηθελημένα ψεύδη, που κυριάρχησαν στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, τις παραπολιτικές μωρολογίες και εξωθεσμικές ίντριγκες.
• Η Ν.Δ. δεν ήταν τυπικό φιλελεύθερο κόμμα, όπως και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, κατά τα ευρωπαϊκά μοντέλα. Ηταν αρχηγικοί μηχανισμοί πολυσυλλεκτικής εκλογικής στήριξης και πελατειακής διαχείρισης. Αλλά και η μεταπολιτευτική Αριστερά στην Ελλάδα είχε να υπερβεί τις τραυματικές δοκιμασίες της ήττας, της διάσπασης, της κατάρρευσης του υπαρκτού και της ανάγκης εναλλακτικής οραματικής πρότασης.
• Η Μεταπολίτευση άρχισε με τον εγκληματικό διαμελισμό της Κύπρου. Η κυπριακή τραγωδία, ως ιστορική εθνική περιπέτεια, επισήμως μπήκε στο αρχείο, με απόφαση της πρώτης μεταπολιτευτικής βουλής, για λόγους σκοπιμότητας.
• Η Μεταπολίτευση τελειώνει με την εγκληματική επίσης επιβολή της επιτήρησης από το καθεστώς της τρόικας. Η νέα αυτή ιστορική τραγωδία της Ελλάδας αποφασίστηκε να μη διερευνηθεί, γιατί προτάχτηκε και πάλι η σκοπιμότητα των μνημονίων.
• Από το 1952 και μετά ποτέ δεν θέλησε το πολιτικό σύστημα διά των κυβερνήσεων, που εξέφραζαν τις κατεστημένες ηγεσίες, να θέσει νομικά, πολιτικά αλλά και ηθικά το ζήτημα διεκδίκησης των γερμανικών επανορθώσεων και απαίτησης του κατοχικού χρέους. Το παρέδωσαν σε μυστικές συναλλαγές ύποπτων παρασκηνίων, που μένουν εφτασφράγιστα.
• Μέχρι και σήμερα ποτέ δεν θέλησε καμιά κυβερνητική κομματική αυτοδυναμία τη δημοκρατική διαφάνεια, γι’ αυτό και η διαφθορά έγινε δομή εξουσίας στο αμαρτωλό τρίγωνο μεταξύ κράτους – διαπλοκής – πολιτικού συστήματος και η διαπλεκόμενη συναλλαγή τρόπος πολιτικής ζωής.
Ο διαπλεκόμενος δικομματικός κυβερνητισμός εναγκαλίστηκε τους επικοινωνιακούς μηχανισμούς και αιχμαλωτίστηκε από αυτούς, για να αξιοποιήσει όλες τις τεχνικές παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού, θεατροποίησης και δαιμονοποίησης, καλλωπισμού και εκφοβισμού, ώστε να αναδείξει την εικονολογία της Μεταπολίτευσης πάνω από την πολιτική πραγματικότητά της. Ετσι κατασκευάστηκε η λεγόμενη «αφήγηση της Μεταπολίτευσης» ως πολιτικοκομματική μυθιστορία ωραιοποίησης και μεγέθυνσης παραταξιακών και προσωπικών ρόλων, με το ανιστόρητο σόφισμα ότι κάποιους «επέλεξε η Ιστορία να κυβερνούν» και κάποιους άλλους τους αναγόρευσε σε «εθνικούς διαφωτιστές». Αυτοί είναι που εν χορώ κατηγορούσαν ως συκοφάντες μηδενιστές εκείνους που μιλούσαν διορατικά για τις εκφυλιστικές αλλοιώσεις πολιτικού συστήματος και κοινωνικών δομών. Θα είναι ολέθριο να επικρατήσει, συντηρούμενος και πάλι, ο επικοινωνιακός λαϊκισμός και ο πολιτικός φενακισμός με τις μη αντιπροσωπευτικές ταυτότητες πολιτικών όρων και τίτλων που δεν αντιστοιχούν στις κοινωνικές και ιδεολογικές συνθήκες, αλλά εκμηδενίζουν κάθε ιστορικό και ζωντανό περιεχόμενό τους.
Τα ομοιώματα της Μεταπολίτευσης και τα τερατουργήματα της Επιτήρησης δεν μπορούν να αλλοιώσουν την ιστορική αλήθεια με σκοτεινά επικοινωνιακά σενάρια και ύποπτα πολιτικά ψεύδη. Η αλήθεια είναι αίτημα απελευθέρωσης από την κρίση και αναδημιουργίας.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΦΟΡΕΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΠΑΡΟΥ.

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΧΗ.

Συνεδρίασε χτες το Συντονιστικό των Φορέων της Πάρου και της Αντιπάρου για την Υγεία. Μετά από γόνιμη συζήτηση και ανοικτό διάλογο, οριστικοποιήθηκε η ημερομηνία της διεξαγωγής του Τοπικού Δημοψηφίσματος για την 16^η Φεβρουαρίου 2014. Ερώτημα  του Δημοψηφίσματος θα είναι η Γενική Απεργία και Αποχή στη Πάρο και την Αντίπαρο.

Ομόφωνα αποφασίστηκε η οργάνωση ενημερωτικών συναντήσεων στους τόπους δουλειάς με τα Σωματεία των Εργαζομένων, καθώς και  συναντήσεων με τους Τοπικούς Συλλόγους με στόχο την δημιουργία Επιτροπών για την ενημέρωση και τη κινητοποίηση των κατοίκων, για το Δημοψήφισμα και τους Στόχους του.

Οι πρώτες συναντήσεις που αποφασίστηκε να γίνουν είναι :

•Τρίτη 26/11 στις 2:00 μμ.  με τους εργαζόμενους της ΔΕΥΑΠ

•Τρίτη 26/11 στις 7:00  μμ.  στη Τοπική Κοινότητα Λευκών.  

•Τετάρτη 27/11 στις 2:00 μμ.  με τους εργαζόμενους του Δήμου Πάρου. •Πέμπτη 28/11 στις 6:00 μμ. στη Τοπική Κοινότητα Μάρπησσας.

Οι επόμενες συναντήσεις θα ανακοινωθούν έγκαιρα.

Οι κινητοποιήσεις μας είναι μονόδρομος. Χωρίς τη συμμετοχή μας και τη δραστηριοποίηση μας, δεν πρόκειται να επιτύχουμε την επίλυση των εκρηκτικών προβλημάτων που υπάρχουν στο τομέα της υγείας στα Νησιά μας.

Η Ενότητα του Παριανού και Αντιπαριώτικου λαού, ας μπει εμπόδιο στα καταστροφικά σχέδια τους.

•ΠΛΗΡΗΣ ΣΤΕΛΕΧΩΣΗ ΤΟΥ Κ.Υ. ΠΑΡΟΥ ΜΕ ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΑΤΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ, ΣΤΕΛΕΧΩΣΗ  ΤΟΥ ΤΟΠΙΚΟΥ ΕΚΑΒ

•ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.   

Ο κλόουν Άδωνις: Ο πιο πετυχημένος υπουργός-ανδρείκελο

Πολλά γράφονται καθημερινά για τον φρενοβλαβή αυτόν σαλτιμπάγκο, τον Άδωνι Γεωργιάδη, που γαυγίζει και τσιρίζει καθημερινά από τα κανάλια, ως υπουργός καταστροφής της Υγείας: της ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ και δολοφονικής καταστροφής… 

Ένα τέτοιο πρόσωπο υπουργός, και μόνο αυτό δοκιμάζει το νευρικό σύστημα κάθε νοήμονα…

Τα δωσίλογα χαρακτηριστικά της πολιτικής του και η στραταρχική αλητεία αυτής της πολιτικής, που στον Άδωνι παίρνουν παρανοϊκές διαστάσεις, εξαντλούν κάθε όριο αντοχής του νευρικό συστήματος, ακόμα και των σκληρόπετσων… 

Δικαιολογημένη, συνεπώς, η καταιγίδα των κειμένων εναντίον του και η ΟΡΓΗ της πένας… 

Πράγματι, ο Γεωργιάδης θα περάσει στην ιστορία σαν την πιο αιχμηρή και μακάβρια γκριμάτσα της δωσίλογης κυβέρνησης των ανδρεικέλων, σαν το όνειδος της αυθάδους αλητείας ενός κατοχικού καθεστώτος και ενός συστήματος που διανύει το τελευταίο στάδιο της παρακμής, της σήψης και της αποσυνθετικής του κατάρρευσης… 

Ό,τι και να γραφτεί, συνεπώς, γι αυτό το «όνειδος» του «πολιτικού υπόκοσμου» του 4ου Ράιχ, είναι και δικαιολογημένο και εύστοχο, παρ’ όλες τις... τυχών ατέλειες… 

Σε ένα μόνο ζήτημα εμείς δεν συμφωνούμε: Ότι αποτελεί τον πιο «αποτυχημένο» υπουργό της κυβέρνησης. 

Το αντίθετο: Είναι ο πιο πετυχημένος υπουργός… 

Επιτυχία της κυβέρνησης είναι να εφαρμόζει πιστά, αποτελεσματικά και βάναυσα τις διαταγές του χρηματιστηριακού φασισμού, τις διαταγές των ληστών και δημίων. 

Αυτό κάνει ο Άδωνις και με το ανάλογο ύφος των αφεντικών του. Αποτελεί τον πλέον κατάλληλο και πωρωμένο «εκτελεστή», και τον πλέον κατάλληλο «αλήτη» των μεγάλων αφεντικών: Την πλέον ακριβή εικόνα τους… 

Ο Άδωνις έχει πάρει σοβαρά το ρόλο του, αυτόν του «εκτελεστή» και «μπράβου» των νέων αποικιοκρατών και ως εκ τούτου απεικονίζει, με ωμό και κυνικό τρόπο, τη δωσίλογη και αποτρόπαια ΠΟΛΙΤΙΚΗ της κυβέρνησής του και των «νταβάδων» της… 

Το ανδρείκελο Άδωνις είναι η τελευταία συνέπεια της ΛΟΓΙΚΗΣ του δωσιλογισμού, είναι το τελειωτικό υποπροϊόν (κατακάθι) της δικτατορικής «αλητείας» του 4ου Ράιχ και της κυβέρνησής του στη χώρα μας: Είναι η τέλεια φόρμα του φασισμού που ζούμε…

Από resaltomag, μοντάζ Γρέκι

Νάνος Βαλαωρίτης: Αυτό που ζούμε σήμερα είναι ένας αναμενόμενος εφιάλτης

Τον κίνδυνο μίας επικείμενης κοινωνικής έκρηξης, αν συνεχιστεί «η παράφρονη αυτή πολιτική» υπογραμμίζει σε συνέντευξή του στο «Έθνος της Κυριακής» ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης. Ερωτηθείς αν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα ζούσαμε όσα συμβαίνουν σήμερα, ο ποιητής απαντά: «Αυτό που ζούμε σήμερα είναι ένας αναμενόμενος εφιάλτης που τον υποπτευόμασταν ότι θα ‘ρχόταν κάποια μέρα για άγνωστες τότε σ’ εμάς ακριβείς περιστάσεις, σαν ένα προμήνυμα καταστροφής που δεν ήταν δυνατόν να μαντέψεις το τι θα ‘ταν, αλλά είχες μια ιδέα ότι θα ‘ταν οικονομικής φύσεως, εφόσον περιοδικά στο σύστημα εμφωλεύουν τέτοιες θύελλες, όπως έγραφε ο Μαρξ, ότι τις εμπεριέχει το καπιταλιστικό καθεστώς, και μάλιστα όταν μοιάζει να λειτουργεί ως ο καπιταλισμός της κατανάλωσης με ευφορία, οπότε συσσωρεύονται δάνεια με το εύκολο χρήμα απ’ τις πιστωτικές κάρτες, και τις φούσκες με τα δάνεια ακινήτων, οδηγώντας σε χρεοκοπίες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όπως μου το είχε προβλέψει ένας φίλος οικονομολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ, φέρνοντας ως παράδειγμα ακριβώς αυτό το μοντέλο, αλλά ξεκινώντας στην Ιαπωνία. Δεν ξέρω αν το είχε προβλέψει τόσο κοντά στη Wall Street».
Αναφορικά με την άνοδο της Χρυσής Αυγής, ο κ. Βαλαωρίτης σχολιάζει πως «η επιλογή από ένα μέρος των ψηφοφόρων του ολοκληρωτικού δεδηλωμένου ΧΑ ρατσιστικού νεοναζισμού με εγκληματικές μεθόδους των SS, δηλαδή ταγμάτων εφόδου, όχι μόνο δεν είναι λύση, αλλά μας πηγαίνει πίσω στη φοβερή δεκαετία του ’30 στη Γερμανία, όταν άκουγα τον Χίτλερ να γαβγίζει στο μικρό μου ραδιόφωνο από τα πρώτα, το 1935-39».
Ο ίδιος χαρακτηρίζει «στυγνή οικονομική δικτατορία» την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάνοντας λόγο για «γυμνή βία», ενώ ερωτηθείς για το τι οφείλουμε να κάνουμε δίνει την εξής απάντηση:
«Εμείς έχουμε τα χέρια μας δεμένα απ’ το ευρώ, αλλά μπορούμε να διατηρήσουμε τη διαύγειά μας και να κάνουμε πολεμική κριτική στην ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ με επικεφαλής τη Γερμανία και να εξακολουθήσουμε να ζητάμε τις αποζημιώσεις πολέμου, την επιστροφή του αναγκαστικού δανείου κατοχής, να τους υπενθυμίζουμε, όπως κάνουν οι Εβραίοι το ολοκαύτωμά τους, το δικό μας με τις σφαγές και καταστροφές εκατοντάδων χωριών και χιλιάδων ανθρώπων, να μην τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί για όσα μας οφείλουν, είδατε πόσοι λίγοι Γερμανοί ήρθαν φέτος στην Ελλάδα, ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι ευπρόσδεκτοι, πάνε οι ψευτοφιλίες των μεταπολεμικών χρόνων, και οι κούφιες μετάνοιες, δεν έχουμε δει ούτε ένα ευρώ απ’ αυτούς, τα δάνεια δεν είναι αποζημιώσεις, τα μνημόνια λιτότητας είναι ληστρικά γιατί όλα τα χρήματα του ελληνικού Δημοσίου πάνε στους δανειστές, με επιτόκια δηλαδή στους Γερμανούς, δεν θ’ αργήσει μια κοινωνική έκρηξη αν εξακολουθήσει αυτή η παράφρονη εκδικητική πολιτική. Αν σταματήσουμε την αντεπίθεση σ’ αυτόν τον πόλεμο εντυπώσεων και μάλιστα κραυγάζοντας πιο δυνατά, κανένας δεν θα μας ακούσει. Επειδή από μας δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, πρέπει να χτυπήσουμε στο κέντρο στη φωλιά τους».
Πάντως, ο ποιητής δηλώνει «απαίσια αισιόδοξος», και εξηγεί: «Αμα βλέπεις το άδικο και αγριεύεις είσαι αισιόδοξος, δεν σκύβεις κεφάλι. Θυμηθείτε το παράδειγμα του Μακρυγιάννη… Τα παιδιά του ανέτρεψαν αυτούς που τον παίδεψαν, τον κατεδίωξαν, τον βασάνισαν… Αισθάνομαι όλους τους Ελληνες παιδιά μου, είμαι αρκετά ηλικιωμένος για να έχω γνωρίσει πολλούς από αυτούς από μικρούς. Δεν πιστεύω να ‘χει αλλάξει το μέταλλο της ψυχής τους. Αν αντισταθούν θα νικήσουν τους υπεύθυνους για ό,τι κακό επέβαλαν».

newsbeast

ΠΕΡΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ

Ώστε έτσι λοιπόν!
Όποιος επαινεί  (μεταξύ αυτών και εμείς) την κίνηση του δημάρχου Τήνου να μηνύσει τον υπουργό υγείας Άδωνι Γεωργιάδη για το κατάντημα των δομών υγείας στο νησί του και προτείνει να επαναλάβει το ίδιο κι ο δήμαρχος Πάρου, υπονομεύει τον αγώνα για την επίλυση των προβλημάτων του Κ.Υ.Πάρου!!!
Αυτό το συμπέρασμα συνήγαγε μέσα από μια "υποδειγματική" ανάλυση ο κ.Μπελέγρης στο τελευταίο φύλλο της "Φωνής της Πάρου" και μας άφησε σύξυλους...
Πέρα από την πάσχουσα τεχνικά αποδεικτική των όσων ισχυρίζεται διαδικασία, όπου το αίτιο συγχέεται με το αιτιατό (κάτι που το συνηθίζει άλλωστε) εκείνο που επιμελώς αποκρύπτεται είναι πως ο δήμαρχος Τήνου δεν έδρασε αυτοβούλως ή πολύ περισσότερο αντίθετα με το λαϊκό αίσθημα, αλλά υλοποίησε απόφαση, ομόφωνη μάλιστα, του δημοτικού συμβουλίου, του κυρίαρχου δηλαδή οργάνου έκφρασης των πολιτών του εν λόγω νησιού.
Τα περί ευθύνης του κ Κροντηρά για τις μνημονιακές επιλογές των ομογάλακτών του κομματικά και ιδεολογικά, τα έχουμε ξαναδιαβάσει κατά κόρον σε άλλη τοπική εφημερίδα και όλως συμπτωματικώς αφορούσαν τότε όχι τον δήμαρχο Τήνου, αλλά τον δήμαρχο Πάρου Χ.Βλαχογιάννη!
Η μήνυση σε βάρος ενός υπουργού για τα αρνητικά πεπραγμένα στον τομέα ευθύνης του, δεν αποτελεί μια κίνηση εκτόνωσης, αλλά συνιστά ένα μείζον ηθικό και πολιτικό πλήγμα σε βάρος τόσο του ιδίου, όσο και σε βάρος συνολικά της κυβερνητικής διαχείρισης.
Φανταστείτε αυτό να επισυμβεί ταυτόχρονα σε ικανό αριθμό νησιών, πόσο θα αμαυρώσει την εικόνα του κάθε λακέ των "δανειστών"...
Ένα άλλο σημείο όπου επιχειρείται σύγχυση, είναι η ταύτιση των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας που έχουν μέχρι σήμερα γίνει στην Πάρο, αλλά και η διαδήλωση στην Αθήνα, με τον ακτιβισμό.
Ωστόσο, άλλο πράγμα είναι οι διαδηλώσεις και άλλο πράγμα ο ακτιβισμός.

Ακτιβισμός σημαίνει να παρεμποδίζεις και να ακυρώνεις με την φυσική σου παρουσία την υλοποίηση μιας ανεπιθύμητης πράξης, ή μιας ζημιογόνας για το γενικό καλό εφαρμοζόμενης πολιτικής.

Και δυστυχώς κάτι τέτοιο στη Πάρο ακόμα δεν το έχουμε δει, ούτε καν ακούσει...

Σε κάθε περίπτωση  και παρακάμπτοντας τις όψιμα φιλικές υπέρ του δημάρχου μας
αιτιάσεις, αυτό που έχει για μας σημασία, είναι να γίνει αντιληπτό πως με τα σημερινά δεδομένα αν δεν κλιμακωθεί η "αντεπίθεση" της παριανής κοινωνίας εναντίον εκείνων που απεργάζονται την κατάρρευση των δομών υγείας, στο τέλος θα μας μείνουν οι "δόξες" των κινητοποιήσεων και οι ψευδεπίγραφες αγωνιστικές συστάσεις εκείνων οι οποίοι το μόνο που γνωρίζουν καλά, είναι να διαβάλουν εκείνους που έχουν διαφορετική άποψη για τα τοπικά θέματα.
Γιατί αν θυμηθεί κανείς κατηγορίες στο όχι μακρινό παρελθόν περί "εχθρών της  Πάρου" και άλλων φαιδρών χαρακτηρισμών αυτού του επιπέδου, τότε εύκολα κατανοεί γιατί επιμελώς συγχέονται τα σώβρακα με τις γραβάτες...

«Κουτσοί στραβοί» στη Νέα Δημοκρατία

Η Ν.Δ. του κυρίου Σαμαρά, είναι το πλεόνασμα Θράσους και Προκλητικότητας!
Της Λουκίας Χουλιάρα
Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας βρίθει από «σημαίνουσες» περσόνες, από «εξέχον» στελεχιακό δυναμικό και από πολιτικά case-studies! Διάχυτη η εντύπωση ότι πέραν των εκλογέων και ψηφοφόρων κάποιος τους περνά από casting, προκειμένου να «διασκεδάσει», με την πληθώρα των γραφικών δηλώσεών τους, τον χειμαζόμενο λαό!
Σε μια προσπάθεια αποφυγής της πολιτικής λήθης ας παραθέσουμε κάποιες από αυτές τις δηλώσεις.
Άδωνις Γεωργιάδης: «Αν υπάρξουν απολύσεις γιατρών στον ΕΟΠΥΥ, σας παρακαλώ αυτό δεν θέλω να το χρεωθεί η τρόικα, δεν θέλω να μου παίρνει τη δόξα ο Τόμσεν για τα αυτονόητα. Οι αποφάσεις είναι δικές μου!».
Αποτελεί μία από τις απειροπληθείς- ιλαροτραγικές δηλώσεις του Υπουργού Υγείας! Η προκλητικότητα του κ. Άδωνι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί τυχαία. Ο υπουργός Υγείας χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση αφενός για να φέρει εις πέρας την αδιέξοδη πολιτική της, αφετέρου εκτελεί και χρέη κυβερνητικού λαγού. Εμφανίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα και εκτοξεύει μια τεραστίων διαστάσεων ανοησία- η οποία προκαλεί το κοινό αίσθημα. Στη συνέχεια, κάνοντας τουρνέ στα Media, φωνασκεί και ξεκατινιάζεται, αποπροσανατολίζοντας από τα σημαντικά!
Μιχαήλ Ταμήλος: Κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της Υποεπιτροπής υδατικών πόρων στη Βουλή, ο κ. Ταμήλος δυσφόρησε εντόνως διότι όπως τόνισε η επιτροπή δεν είναι αμειβόμενη. Συγκεκριμένα είπε: «δεν είναι εδώ πανεπιστήμιο να μάθουμε εμείς τι συμβαίνει στο περιβάλλον! Δεν θα καθίσω να μάθω! Όποιος ξέρει, ξέρει… Να καθίσουμε να κάνουμε επιστημονική ανάλυση;».
Εάν υπήρχε κοινοβουλευτικό βραβείο- έπαινος που να απονέμεται στο «πιο εργατικό και πρόθυμο» μέλος της Βουλής, ο κ. Ταμήλος θα αποτελούσε το αδιαφιλονίκητο φαβορί και θα άφηνε μακράν πίσω του στην μάχη της διεκδίκησης, τους υπόλοιπους συμμετέχοντες! Την ίδια στιγμή που ο φτωχοποιημένος πολίτης- εκβιαζόμενος- αναγκάζεται να «βάλει πλάτη» προκειμένου να κερδοσκοπούν οι δανειστές, ο βουλευτής της Ν.Δ., δήλωσε με «παρρησία» ότι θέλει έξτρα αμοιβή προκειμένου να συμμετάσχει σε μια επιτροπή! Θα πρέπει βέβαια να αισθανόμαστε τυχεροί που δεν απαίτησε και μπόνους παραγωγικότητας!
Ιορδάνης Τζαμτζής: «Αν είναι να παίρνω 2.000 ευρώ το μήνα δεν θέλω να είμαι βουλευτής. Aς γίνουν βουλευτές μόνο οι πλούσιοι» δήλωσε ο βουλευτής της ΝΔ Ιορδάνης Τζαμτζής σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή ενώ πρόσθεσε ότι ορισμένοι συνάδελφοι «ξεραίνουν και το σκ@τό τους για να ζήσουν!».
Άλλος ένας βουλευτής της Ν.Δ. που βγαίνει μπροστάρης στην μεγάλη «μάχη» της κυβέρνησης για εξοικονόμηση χρηματικών πόρων, δίνοντας το καλό παράδειγμα στο οικονομικά εξαθλιωμένο πολίτη. Ο κ. Τζαμτζής αδυνατεί να επιβιώσει με 5.500 ευρώ το μήνα, ενώ ο «ογκόλιθος» των Οικονομικών Επιστημών- κ. Στουρνάρας, σε τηλεοπτική εκπομπή, είχε ειρωνευτεί και ψέξει πολίτη που αμφισβητούσε τη δυνατότητα κάποιου να επιβιώσει με 500 ευρώ το μήνα! Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε στον κ. Τζαμτζή εντούτοις το γλαφυρό- παραστατικό τρόπο με τον οποίο περιέγραψε τη «δεινή» οικονομική κατάσταση των συναδέλφων του!
Το συμπέρασμα από τα ενδεικτικά αυτά παραδείγματα είναι ότι το μόνο γνήσιο πλεόνασμα που έχει καταφέρει να επιτύχει η Ν.Δ. του κυρίου Σαμαρά, είναι το πλεόνασμα Θράσους και Προκλητικότητας!
Πηγή: periodista.gr

Δεν θα βρίσκουν τρύπα να χωθούν…

Γράφει η Μιχαλού
Ό,τι σπείρεις θα θερίζεις, λέει η σοφή ελληνική λαογραφία μας, και δεν είναι ψέματα!!!

Ο λόγος για το ΠΑΣΟΚ το οποίο έχει πάρει την κατρακύλα την μεγάλη με σπασμένα φρένα σε όλες τις μυστικές δημοσκοπήσεις, αντίθετα με τις  άλλες τις πληρωμένες “ειδικού σκοπού” που είναι προς “λαϊκή κατανάλωση”!!!

Ο κόσμος κατάλαβε τελικά ότι οι εγκέφαλοι που το απαρτίζουν αποδείχτηκαν νοσηροί, οι οποίοι προσπαθούν δια της πλύσης εγκεφάλου να μας κάνουν να πιστέψουμε πως επιτελούν θεάρεστο έργο. Μάλιστα, επιδεικνύουν ακόμα μεγαλύτερο ζήλο να υλοποιήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τις διαταγές της τρόικα, αδιαφορώντας για τα συντρίμμια και τα θύματα, που αφήνουν πίσω τους με κάθε απόφαση τους. Και σαν να μην τους φθάνει μόνο αυτό η υπέρμετρη βλακεία τους οδηγεί σε προκλητικές δηλώσεις δυναμιτίζοντας το κλίμα!!!
Τελικά όμως εγκλωβιστήκαν στη δική τους ρητορική. Ο ισχυρισμός ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος που χρησιμοποιήθηκε ως προπαγανδιστικό επιχείρημα, τελικώς αντανακλά τον δικό τους εγκλωβισμό στον μονόδρομο που έχει χάραξαν οι ίδιοι ακολουθώντας τις επιταγές των αφεντικών τους.
Τον δρόμο του ΠΑΣΟΚ βέβαια φαίνεται να ακολουθεί και η ΝΔ… Άλλωστε το έχουν αντιληφθεί και όλοι οι βουλευτές  της Συγγρού αφού τους ακούς στα πηγαδάκια να λένε ότι το Μνημόνιο έχει κυριολεκτικά τινάξει στον αέρα το πολιτικό σκηνικό. Εντωμεταξύ δεν είναι λίγοι και εκείνοι που συνειδητοποιούν ή αλλιώς ψυχανεμίζονται ότι τίποτα δεν θα μείνει όρθιο από τους παλιούς συσχετισμούς στις βουλευτικές εκλογές.
Λογικό λοιπόν είναι να τρέμουν τις διαρροές από τα κρυφά γκάλοπ που οσονούπω καταφθάνουν σαν… δηλητηριώδεις δόσεις
Με τις υγείες σας…
το Ποντίκι

Η τελευταία ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ

του Μάκη Ανδρονόπουλου
Όταν ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών κάνει έκκληση να «γίνει επιτέλους συνείδηση ότι η παραγωγική βάση της χώρας καταρρέει» και ότι «το όριο της ανήκεστης βλάβης είναι κοντά».
Όταν η Bank of America Merrill Lynch, σε έκθεσή της με τίτλο «Η άβολη αλήθεια για την Ελλάδα» επισημαίνει ότι η ύφεση στην Ελλάδα είναι η χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη πρόσφατη κρίση και μπορεί να συγκριθεί μόνο με την Μεγάλη Ύφεση των ΗΠΑ το 1929-1933 και ότι χρειάζεται άμεσα διαγραφή χρέους 100 δισ. ευρώ.
Όταν η χώρα οδηγείται με πλάγιο τρόπο στην υποθήκευση των μελλοντικών της εσόδων από τους ενεργειακούς της πόρους και ιδιαίτερα από το φυσικό αέριο.
Όταν πιέζεται η κυβέρνηση να προχωρήσει στην οριστική αποσάθρωση του κοινωνικού κράτους, να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων πολιτών, να επιβάλει δημευτικούς φόρους, να αφοπλίσει τις ένοπλες δυνάμεις, να εκχωρήσει στρατηγικούς τομείς της δημόσιας περιουσίας και να ολοκληρώσει την περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού.
Τότε, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ που προκλήθηκε από τον αρχηγό του κόμματος, νομιμοποιείται εθνικά, πατριωτικά, κοινωνικά, πολιτικά και ηθικά να τον ανατρέψει και στη συνέχεια, είτε να αποσύρει την στήριξή της στην κυβέρνηση Σαμαρά ώστε να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, είτε να της επιδώσει μία νέα προγραμματική συμφωνία που θα αποτρέπει όλα τα παραπάνω και που θα απαιτεί την οριστική επίλυση του Ελληνικού Ζητήματος από τους δανειστές.
Αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ και για την σωτηρία της ψυχής του…

Τα προφανή και τα αυτονόητα

Για μένα τέσσερα πράγματα είναι πλέον αναμφισβήτητα μετά και την προκήρυξη:

1. Η δολοφονία των δυο παιδιών στα γραφεία της ΧΑ έγινε κατά παραγγελία, με συμβόλαιο, από το επίσημο κράτος στο παρακράτος. Η επιλογή του στόχου, η όλη επιχρείρηση και τέλος η προκήρυξη φέρουν ανεξίτηλα την σφραγίδα του παρακράτους. Για μένα είναι σίγουρο ότι Κασιδιάριδες και Σία ήταν και είναι μέσα στο κόλπο, γιατί, αφενός, δεν φοβήθηκαν, δεν υπήρξε κανένα πρόσθετο μέτρο προστασίας τους και, αφετέρου, άλλαξαν αμέσως μετά λόγο και παρουσία ως καλά μαθητούδια που είχαν μάθει το μάθημά που τους είχαν δασκαλέψει από τα πριν.

2. Στόχος τους ήταν να πουλήσουν εξαρχής την θεωρία των δυο άκρων και να "ξεπλύνουν" τον μηχανισμό της ΧΑ. Το τελευταίο το ανέλαβαν συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι. Θέλουν μια ΧΑ πιο κουστουμάτη εν είδη Μαρί Λεπέν, έτσι ώστε να την αφήσουν να παίξει στο πολιτικό παιχνίδι. Στο τριήμερο της μομφής, οι εκπρόσωποι της ΧΑ έκαναν ομιλίες που αν ξεχνούσες ποιο κόμμα αντιπροσώπευαν, εύκολα θα τους μπέρδευες με τους ομιλητές του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και της ΔΗΜΑΡ.

3. Η προκήρυξη είναι η περιγραφή του "άλλου άκρου" όπως υπάρχει στο διαταραγμένο μυαλό ενός Σαμαρά, ή κάποιου από τους συμβούλους του, τύπου Κρανιδιώτη. Προσωπικά πιστεύω ότι η προκήρυξη γράφτηκε με συρραφή φράσεων, κειμένων και αναφορών από όλο το φάσμα του αποκαλούμενου "άλλου άκρου". Γι' αυτό κι αυτή η περίεργη εναλλαγή στυλ και τρόπου γραφής, μαζί και της ασυναρτησίας που βασιλεύει στο κείμενο.

4. Η συγκεκριμένη οργάνωση που εγκαινιάστηκε πολύ φοβάμαι ότι δημιουργήθηκε για να δικαιολογήσει επιλεκτικές πολιτικές δολοφονίες. Αυτοί που την δημιούργησαν θέλουν να καλύψουν κάποιο σχέδιο πολιτικών δολοφονιών που έχουν στα σκαριά, μιας και να σπρώξουν στον εμφύλιο τον ελληνικό λαό δεν μπορούν. Μόνο άτομα με ψυχική διαταραχή μπορούν να πιστέψουν σήμερα την θεωρία των δυο άκρων κι επομένως δεν έχει καμιά τύχη σε μεγάλες μερίδες του λαού.

Πρόκειται για κλασσική συνταγή ελεγχόμενης έντασης από την ίδια την εξουσία, που εφαρμόστηκε σε πολλές χώρες τις περασμένες δεκαετίες με σκοπό την εξόντωση επικίνδυνων αντιπάλων του καθεστώτος, ώστε να μείνει μόνη εναλλακτική στον λαό ότι προσφέρει το σούπερ μάρκετ της σημερινής Βουλής.

Η συνταγή αυτή επιλέγεται κάθε φορά όταν, αφενός, το καθεστώς που επιβάλλεται δεν έχει κανένα λαικό έρεισμα και, αφετέρου, υπάρχει πολύ έντονα ο κίνδυνος να διαμορφωθεί ένας αντίπαλος πόλος που δεν ελέγχεται. Όταν μάλιστα το σύστημα μαύρης δημοσιογραφίας και προπαγάνδας χανει όλο και περισσότερο τον έλεγχο της κοινής γνώμης, τι μένει στο καθεστώς; Είτε ανοιχτή δικτατορία, είτε ελεγχόμενη ένταση με επιλεκτικά χτυπήματα.

Η πρώτη επιλογή δεν είναι σήμερα εφικτή. Τουλάχιστον αυτή την στιγμή.

Η δεύτερη είναι η μόνη δυνατή επιλογή σήμερα με δεδομένη την άτυπη συνεργασία της αντιπολίτευσης στο κοινοβούλιο.

Τι θέλω να πω μ' αυτό το τελευταίο; Κάτι πολύ απλό. Φανταστείτε να άρχισουν οι δολοφονικές επιθέσεις εναντίον συγκεκριμένων εκτός κοινοβουλίου με την μάσκα της συγκεκριμένης ή άλλης παρακρατικής τρομοκρατικής οργάνωσης. Τι θα κάνει η αντιπολίτευση; Αυτό που κάνει πάντα. Θα καταγγείλει και μάλιστα με μετριοπάθεια, για να μην εξαρθούν τα πνεύματα και θα κάτσει στ' αυγά της. Θα προσφέρει δηλαδή τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες για να συνεχίσει την δράση του το παρακράτος.

Γι' αυτό άλλωστε κανένα κόμμα της Βουλής δεν τόλμησε να πάρει ξεκάθαρη θέση ως προς τα γεγονότα. Η σημερινή Βουλή είναι η καλύτερη που υπήρξε ποτέ για την ασύδοτη λειτουργία του παρακράτους. Το εξασφαλίζει αυτό μια δειλή, μοιραία και άβουλη αντιπολίτευση, πού ίσως να προσμένη κάποιο θάμα!

Μόνο τον λαό φοβούνται οι κρατούντες κι εμείς θα πρέπει να εντείνουμε την δουλειά μας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να εξελιχθεί σε Ελ Πάσο η χώρα υπό της ευλογίες και ίσως την καθοδήγηση της κυβερνώσας παράταξης, αλλά και της δειλής αντιπολίτευσης.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ    

Αν υπήρχε MEGA το 1973…

Ένα δελτίο του MEGA βγαλμένο από την εποχή της επταετίας δημοσίευσε το μπλογκ ellinikaanalekta Οι φανταστικοί διάλογοι της Όλγας, του Γιάννη και του Παύλου είναι τόσο επίκαιροι που το καθιστούν τρομακτικό…
Διαβάστε το δελτίο του MEGA
-Όλγα , είναι φανερό ότι οι καταληψίες του  Πολυτεχνείου-όπως κι αυτοί της Νομικής πριν λίγο καιρό- είναι αργόσχολοι , αιώνιοι φοιτητές , αναρχικοί και μπαχαλάκηδες που δεν αφήνουν τους σωστούς φοιτητές και νοικοκυραίους να σπουδάσουν.
-Γιάννη , μην ξεχνάμε επίσης ότι αν συνεχιστεί για λίγες ακόμα μέρες αυτή η θλιβερή κατάσταση , υπάρχει κίνδυνος να χαθεί το εξάμηνο.
-Και εκτός αυτού Όλγα , είναι πραγματικά κρίμα η τεράστια προσπάθεια της κυβερνήσεως εδώ και τόσα χρόνια , για να μπει η χώρα στο σωστό δρόμο , να βγει επιτέλους από το γύψο που έπρεπε να μπει , να πάρει το δρόμο μιας ακόμα εντονότερης ανάπτυξης , να δυσφημείται στο εξωτερικό από ενέργειες θλιβερών μειοψηφιών.
-Γιάννη , θα σου κάνω δυο παρατηρήσεις: πρώτον , στη χώρα υπάρχει ήδη εντονότατη ανάπτυξη , αρκεί να δει κανείς μόνο τους δρόμους που γίνονται! Και δεύτερο , για να κάνουμε και λίγο χιούμορ , τα προπέρσινα κατορθώματα της ομάδος μας στο θαύμα του Γουέμπλευ , είναι η καλύτερη διαφήμιση της ευμάρειας στον τόπο.
-Χα χα..! Πόσο δίκιο έχεις Παύλο!
-Μου επιτρέπετε να προσθέσω , ότι δεν είναι μόνο αυτά τα ζητήματα που τίθενται. Μην ξεχνάμε ότι η περιουσία του ιδρύματος , η περιουσία των φορολογουμένων , είναι στα χέρια λίγων ατόμων , γνωστών για την τάση τους στη βία. Για να μην πω για τα λεωφορεία που καταστρέφουν καθημερινά οι ταραξίες , κάνοντας επιδρομές μέσα από το Πολυτεχνείο. Ποιος θα τα πληρώσει αυτά Όλγα;
-Έχει δίκιο ο Παύλος. Πρέπει να υπενθυμίζουμε κάθε μέρα , σε κάθε ευκαιρία ότι καταδικάζουμε τη βία απ’όπου κι αν προέρχεται. Κλείνοντας…
-Όλγα πριν κλείσουμε να προσθέσω ότι είναι ποταπή και η συνθηματολογία των συγκεκριμένων φοιτητών (;;;)! Μα για ποιο ψωμί , ποια παιδεία και κυρίως ποια ελευθερία μιλούν , όταν όλα αυτά περισσεύουν στην Ελλάδα του 1973; Αυτά τα συνθήματα μας πηγαίνουν δεκαετίες πίσω , σε άλλες , μαύρες εποχές!
-Πολύ σωστή η παρατήρηση Γιάννη. Αυτά ήταν τα νέα του MEGA κυρίες και κύριοι. Εάν υπάρξουν εξελίξεις θα διακόψουμε το πρόγραμμα μας με έκτακτο δελτίο. Να είστε καλά. Καλό βράδυ.
Λίγες ώρες αργότερα…Ξημερώματα Σαββάτου 17 Νοεμβρίου 1973
-Δυστυχώς κυρίες και κύριοι πρέπει να διακόψουμε το πρόγραμμα μας , καθώς όπως πολλοί περίμεναν , η θλιβερή αυτή μειοψηφία των νεαρών που είχαν κλειστεί στο Πολυτεχνείο εδώ και 3 ημέρες , καταστρέφοντας τη δημόσια περιουσία , πριν λίγη ώρα επιτέθηκαν με σφοδρότητα στις δυνάμεις ασφαλείας. Πριν δούμε τα ντοκουμέντα , ας ακούσουμε ένα σχόλιο. Γιάννη…
-Όλγα δυστυχώς επιβεβαιωθήκαμε. Τα λέγαμε. Αυτή η αδίστακτη ομάδα των λίγων δεκάδων νεαρών , δε δίστασε να επιτεθεί ύπουλα στους αστυνομικούς και τους στρατιωτικούς που με θάρρος και αυταπάρνηση προσπάθησαν να δώσουν ξανά στον λαό το κτίριο του Πολυτεχνείου. Οι τρομοκράτες , γιατί περί τέτοιων πρόκειται , επιτέθηκαν και στους χιλιάδες φιλήσυχους πολίτες , οι οποίοι συγκεντρωμένοι εδώ και μέρες έξω από το κτίριο , απαιτούσαν να απελευθερωθεί το ίδρυμα.
Ευτυχώς για όλους μας δεν υπάρχει κάποιος τραυματίας αστυνομικός , ενώ οι ταραξίες έχουν οδηγηθεί στα κρατητήρια. Τις επόμενες ώρες , αν δεν έχει ήδη βγει , περιμένουμε και το πόρισμα του εισαγγελέα , το οποίο σύμφωνα με πληροφορίες θα χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη ομάδα , τρομοκρατική οργάνωση.
-Αυτό είναι βέβαια. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς Γιάννη. Παύλο , ένα σχόλιο.
-Όλγα , τι να πούμε; Δεν νομίζω ότι έχω να προσθέσω κάτι. Για να κάνω και λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου να πω μόνο , ότι ελπίζω οι συγκεκριμένοι νεαροί να κατανοήσουν τα εγκλήματά τους και να μπουν ξανά στον ίσιο δρόμο. Άλλωστε , οι δομές του κράτους για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι ως γνωστόν επιτυχημένες , με το σωφρονιστικό σύστημα σε Μακρόνησο , Λήμνο , Άγιο Ευστράτιο να λειτουργεί υποδειγματικά , ακόμα και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.
-Θα μου επιτρέψεις βέβαια Παύλο να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι κάποια στιγμή πρέπει να ξαναδούμε το πόσο κοστίζουν στον Έλληνα φορολογούμενο αυτά τα “ταξιδάκια αναψυχής” των αναρχικών εγκληματιών. Ίσως πρέπει να περάσουμε σε πιο άμεσες ενέργειες σωφρονισμού.
-Έχει δίκιο Γιάννη , αλλά δεν είναι της ώρας.
-Θα σας διακόψω κάπου εδώ γιατί έρχονται νεότερες πληροφορίες από το χώρο των επεισοδίων. Σύμφωνα με αυτές οι εγκληματίες δεν δίστασαν να πετάξουν την πολύ βαριά καγκελόπορτα της πύλης του ιδρύματος πάνω σε διερχόμενο όχημα του Ελληνικού Στρατού. Είναι απίστευτα αυτά που συμβαίνουν. Μπορούμε νομίζω να δούμε και σχετική αποκλειστική φωτογραφία:

-Όλγα νομίζω ότι η φωτογραφία αυτή αποδεικνύει την επικινδυνότητα των συγκεκριμένων ακραίων στοιχείων , που δεν σεβάστηκαν την κοινωνική ειρήνη.
-Παύλο , έχεις δίκιο. Δεν έχουμε κάτι άλλο να προσθέσουμε. Ας αφήσουμε τις αρχές να επιβάλλουν ξανά τη νομιμότητα στο κέντρο της Αθήνας. Περισσότερη αντικειμενική και αληθινή ενημέρωση αύριο ξανά , στις ειδήσεις του MEGA , στις 8 ακριβώς. Καληνύχτα σας.

Αλήθειες και ψέματα για την δραχμή

Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψουμε στη δραχμή; Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στην λίθινη εποχή. Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ. Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, οι Έλληνες πριν το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, φορούσαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπριές και έτρωγαν κουκουνάρια. Μιας και ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη πληθωριστική δραχμούλα;

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία επιβίωνε – με όλα τα προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». Είχε διεθνείς σχέσεις και πριν το ευρώ και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, την μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

§                     Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορο σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με την χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ότι σήμερα που 3 χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της.

§                     Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ότι την δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.

§                     Χάρις στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.

Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Στην μεταπολίτευση χάρις στις τρεις επίσημες υποτιμήσεις και την τακτική της διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;

Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στην νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μιας και τότε ανήκε στην νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.

Δεν υπάρχει «διεθνής λύση»

Το ίδιο και αμέσως μετά την απελευθέρωση όταν η Βρετανία επέβαλε την συμφωνία του Λονδίνου (1944) στην Ελλάδα με βάση την οποία η χρυσή λίρα λειτουργούσε ως βασικό γενικό ισοδύναμο της ελληνικής οικονομίας. Έτσι φτάσαμε να στοιχίζει ένα καρβέλι ψωμί μερικά εκατομμύρια δραχμές και ο μαυραγοριτισμός να σαρώνει. Αυτή η συμφωνία του Λονδίνου και η έκδοση κατόπιν της στρατιωτικής βρετανικής λίρας για το εσωτερικό της Ελλάδας, σηματοδότησε την δεύτερη περίοδο της κατοχής, την βρετανική κατοχή.

Οι παγκόσμιες κρίσεις του οικονομικού στερεώματος της αγοράς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διεθνές επίπεδο. Εκτός κι αν αποζητάμε εμπόλεμες συρράξεις ανάμεσα στους ισχυρούς με οικονομικούς, είτε πολιτικούς όρους. Μόνο έτσι ξέρει η παγκόσμια αγορά να αναζητά διεθνείς λύσεις. Αυτό αποτελεί θέσφατο για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει τις μεγάλες περιόδους παγκόσμιας κρίσης από την εποχή της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης του 1873-1896.

Η ανάγκη εθνικού νομίσματος, ειδικά για τις πιο ασθενικές οικονομίες, γεννήθηκε ως αδήριτη ανάγκη αντιμετώπισης και θωράκισης των εθνικών οικονομιών από τις παγκόσμιες κρίσεις και αναταράξεις των αγορών. Εντελώς ενδεικτικά μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Τζον Μέϊναρτ Κέϊνς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακούς τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα κυρίως προς την μόνη χώρα πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέϊνς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και προκειμένου να επιβάλλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών της απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.

Όταν τόλμησε να τα προτείνει για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος από τους μεγάλους τραπεζίτες και χρηματιστές. Ο μεγαλοχρηματιστής Λέφινγουελ και συνεταίρος του Μόργκαν, όταν πρωτάκουσε τον Κέινς να προτείνει τόσο αιρετικές ιδέες, σχολίασε: « Ο Κέινς… φλερτάρει με περίεργους θεούς και προτείνει να εγκαταλείψουμε για πάντα τον χρυσό κανόνα και να τον αντικαταστήσουμε με ένα «κατευθυνόμενο» νόμισμα… είναι καλύτερα να έχουμε κάποια σταθερά παρά να παραδώσουμε τις υποθέσεις μας στην ευφυΐα των δημοσιολογούντων οικονομολόγων και των πολιτικών…» Εκεί βρισκόταν το κουμπί. Η αντικατάσταση του παγκόσμιου σταθερού νομίσματος με εθνικά «κατευθυνόμενα» νομίσματα με βάση τις ανάγκες των εθνικών οικονομιών, περιόριζε δραστικά τον έλεγχο από τους μεγάλους χρηματιστές και τραπεζίτες που λειτουργούσαν στην παγκόσμια αγορά. Κι αυτό ήταν κάτι αδιανόητο. Τι θα συνέβαινε αν γινόταν κάτι τέτοιο; Οι ουρανοί θα άνοιγαν και θα κατέστρεφαν τους ασεβείς! Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέϊνς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα.

Βέβαια ο Κέϊνς πίστευε λανθασμένα ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να τους το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πιστεύουν πώς μπορούν να πείσουν την ΕΕ και την ΕΚΤ να ασκήσει άλλη πολιτική από αυτή που ασκούν και να κρατήσουν άλλη στάση από αυτήν που κρατούν.

«Ισχυρό ευρώ» και πόλεμος

Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέϊνς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ». Κι αυτό ήδη συμβαίνει με τον διορισμό τραπεζιτών επικεφαλής δοτών κυβερνήσεων, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον κ. Λουκά Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι.

Η επινόηση του ευρώ

Ορισμένοι λένε ότι μπορεί η είσοδος στο ευρώ να ήταν λάθος, αλλά τώρα που μπήκαμε η έξοδος θα ήταν καταστροφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από κάτι τέτοιο. Το ευρώ αποτελεί μια χρηματοπιστωτική επινόηση που δεν βασίζεται, ούτε απηχεί την πραγματική οικονομία ακόμη και σε επίπεδο ευρωζώνης. Η σταθερότητα του ευρώ εξαρτάται όχι από την πραγματική δυναμική της οικονομίας, αλλά από συγκεκριμένες αξιωματικές πολιτικές παραδοχές, από ορισμένες υποθέσεις εργασίας: (1) Σταθερή νομισματική κυκλοφορία, που δεν επιτρέπει την έκδοση πρόσθετου νομίσματος. (2) Χαμηλά επίπεδα χρέους και κρατικών ελλειμμάτων. (3) Συντονισμός οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

Η οικονομία όμως δεν κινείται με βάση πολιτικές παραδοχές και μάλιστα αξιωματικού χαρακτήρα, αλλά με βάση την αντικειμενική κατάσταση των συναλλαγών και της παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι πάντα κυμαινόμενη σε τέτοιον βαθμό που καμιά σταθερά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν μια οικονομία είναι διαρκώς ελλειμματική στο επίπεδο της παραγωγής και των συναλλαγών, όσο κι αν προσπαθεί είναι αδύνατο να τηρήσει τις όποιες παραδοχές και αξιώματα. Ότι κι αν κάνει.

Έτσι και με το ευρώ. Ένα νόμισμα που βασίζεται σε εξωπραγματικά αξιώματα δεν μπορεί να διασωθεί ενισχύοντας τις υποθέσεις εργασίας πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Είναι αδύνατον. Όσο ενισχύονται οι αξιωματικές πολιτικές παραδοχές σε βάρος της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, τόσο περισσότερο θα σπέρνει την χρεοκοπία, την καταστροφή και την ισοπέδωση. Σε βαθμό μάλιστα πρωτάκουστο για τους λαούς της Ευρώπης.

Μέχρι εδώ το παραμύθι περί «λίθινης εποχής»

Επομένως η λίθινη εποχή δεν είναι ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον, είτε με μέλλον χωρίς δουλειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο.

Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσουμε που βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή»; Που πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ούτε καν να πληρώσουν για την θέρμανσή τους; Πόσα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέπει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντσο, ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια υγεία;

Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγγελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Μην χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυτά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος, μπορεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδηγούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολοκαύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επινόηση των τραπεζιτών: το ευρώ.

Νέα αρχή να επιβάλλει ο ελληνικός λαός

Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δοσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθερία του από τους δυνάστες των αγορών και να διεκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης.

Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνάμεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πατερίτσες, προστάτες και νταβατζίδες; Αυτό είναι το δίλλημα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης δεν μπορεί να παράγει τίποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.

Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά την ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνική κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της Καθημερινής, συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής  του γνωστού συγκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πώς «η ανεξαρτησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…» Στον χορό αυτού του νεοδοσιλογισμού και ονομαστοί διανοούμενοι της εποχής όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαιότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου.»

Αυθυπαρξία ή υποτέλεια;

Την εποχή εκείνη με νωπές της μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή παλιού και νέου, για την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνούσαν εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά έγραφε: «ομολογώ πώς άμα βάζω στο νου μου πραγματοποιημένο το καθεστώς που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας θυμηθούμε ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουριστικά ταξίδια και για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος διαβλέπει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελλάδα σε τέτοιες «υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας προσωπικότητα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το δικαίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι».

Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτοδυναμία και εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Δημήτρης Καζάκης

Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 24/11/2011

Γ. Κασιμάτης: “Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, στη χώρα έχει γίνει πραξικόπημα”

Είναι κατανοητό ότι κάποιοι έχουν αμφιβολίες….
Είναι κατανοητό ότι κάποιοι ευελπιστούν και ελπίζουν…
Είναι κατανοητό πως είναι φρικτή η αλήθεια που γνωρίζουμε -αν και μας την κρύβουν- και δεν θέλουμε να την πιστέψουμε, να την αποδεχθούμε.
Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, στη χώρα έχει γίνει πραξικόπημα, με πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο και με εναλλαγές στην θέση
του κατ’ επίφασην πρωθυπουργού.
Το πολιτικό σύστημα γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει, όπως γνωρίζει πάρα πολύ καλά σε τι έχει συναινέσει, ενώ γνωρίζει πάρα πολύ καλά και την κατάληξη των…
όσων μέχρι σήμερα ζούμε.
Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ και η χώρα παραδόθηκε άνευ όρων σε καρτέλ οικονομικών συμφερόντων, σε συμφέροντα τρίτων χωρών και αποτελεί ταυτόχρονα το μέγιστο “πείραμα” της νέας τάξης πραγμάτων για την απόλυτη κατοχή μίας χώρας χωρίς να προηγηθεί πόλεμος.
Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ και οι πραξικοπηματίες κυβερνούν ενώ ταυτόχρονα μετέχουν σε σχέδιο ολικής απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.
Στην Ελλάδα έγινε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ από όλους εκείνους που γνώριζαν πως η θέση τους για το υπόλοιπο της ζωής τους είναι σε κάποιο κελί μίας υπόγειας φυλακής και αντάλλαξαν την τιμωρία τους με την δική μας δουλεία και με την άλωση της χώρας εις το διηνεκές.
Αυτούς τους πραξικοπηματίες πρέπει να τους απομακρύνουμε εμείς, γιατί δεν θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς…
Είτε το πιστεύουμε, είτε όχι, όλοι γνωρίζουμε πως είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου…
Ή αυτοί, ή εμείς…

Ο Άδωνις δεν είναι «γελοία πατσαβούρα»

Του Κώστα Βαξεβάνη
Το 2010 ο Ηλίας Ψινάκης είχε αποκαλέσει τον Άδωνι Γεωργιάδη, δημόσια, «μωρή γελοία πατσαβούρα της Βέρμαχτ». Ο Άδωνις δεν κατέφυγε νομικά εναντίον του Ψινάκη. Δεν γνωρίζω αν ο λόγος είναι πως θεωρούσε πως θα δυσκολευόταν να αντικρούσει νομικά τις κατηγορίες ή αν αποφάσισε να δείξει κατανόηση απέναντι στον κατήγορό του.
Ήταν η εποχή που ο Ψινάκης είχε προταθεί να είναι υποψήφιος του ΛΑΟΣ και ο Γεωργιάδης θεωρούσε πως κάτι τέτοιο υποβαθμίζει το οραματικό κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ήταν επίσης η εποχή, που ο Άδωνις Γεωργιάδης, ως τηλε-βιβλιοπώλης και όχι ακόμη τηλε-υπουργός, έλεγε για τον Αντώνη Σαμαρά, ότι «δεν είναι πατριώτης», ότι «παίζει το ρόλο του ΠΑΣΟΚ», ότι έχει σχέση με την υπόθεση SIEMENS και πολλά άλλα. Είχε αποκαλέσει τον Προκόπη Παυλόπουλο «αχρηστότερο υπουργό που υπήρξε ποτέ» και τον πρωθυπουργικό σύμβουλο Φαήλο Κρανιδιώτη ότι «έχει πολιτική σκέψη νηπίου». Η επίθεση μάλιστα στον Φαήλο ήταν γιατί είχε υποστηρίξει πως θα φύγει από το ΛΑΟΣ, πράγμα το οποίο φυσικά έγινε. Όσοι άλλοι υποστήριζαν ότι θα πάει στη ΝΔ, κατά τον Γεωργιάδη «έπαιρναν ναρκωτικά» όπως είπε χαρακτηριστικά σε μια τηλεπώληση.
Σήμερα ο Άδωνις, είναι υπουργός του Σαμαρά, πολιτικός συνέταιρος με τον Βενιζέλο και αν πιστέψουμε τον απόμαχο της ανάλυσης του κλειτοριδικού οργασμού Πέτρο Κωστόπουλο, είναι και «ντόμπρος και εργατικός». Η ελληνική κοινωνία δείχνει να παραπέει ανάμεσα στην άποψη για το αν ο Γεωργιάδης είναι «γελοία πατσαβούρα» και την άποψη που τον θέλει χρήσιμη μονάδα της κυβέρνησης.
Θα συμφωνήσω με τη δεύτερη άποψη. Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν είναι γελοία πατσαβούρα. Αντιθέτως είναι ένα αποτελεσματικό φτερό που ξεσκονίζει και καθαρίζει τα σημεία που ακουμπάνε οι βρώμικες πολιτικές. Είναι αν θέλετε ο αυτοφοράκιας της πολιτικής. Λέει όσα ψιθυρίζει ο Βενιζέλος και εύχεται ο Σαμαράς, αλλά δεν τολμούν να τα πουν οι ίδιοι για να μην χαρακτηριστούν. Είναι αυτός που αμολάει τον ανυπόστατο ψίθυρο ως είδηση, για να τον δει να αναπαράγεται, χωρίς να έχει το φόβο να το χρεωθεί η κυβέρνηση. Δεν βαριέσαι ο Άδωνις το είπε, λένε οι πολλοί, αλλά αποκτούν τροφή οι λίγοι.
Δεν νομίζω πως υπάρχει υπουργός στον κόσμο, ο οποίος να συναγωνίζεται το ρόλο του συμπαθούς Φικιώρη στις τηλεπωλήσεις, και αυτό να το κάνει με τον τρόπο που το κάνει ο Άδωνις. Να το σκάει από το υπουργείο όπως είπε ο Αλέξης Τσίπρας, για να βγει σε τριτοκλασάτα κανάλια για να πουλήσει βιβλία, χρησιμοποιώντας το παραπλανητικό «Ε» που δηλώνει επανάληψη. Δεν πρόκειται για εργατικότητα του Άδωνι όπως έτρεξε να δικαιολογήσει ο Πέτρος Κωστόπουλος και πάλι, αλλά για μια διακριτή τρέλα με την κάμερα.
Ο Άδωνις λοιπόν, δεν είναι γελοία πατσαβούρα, αλλά ένα γρανάζι του συστήματος, που ωφελείται ακόμη και από την αρνητική δημοσιότητα. Κανένας σοβαρός άνθρωπος, από τη θέση του σε ένα υπουργείο που παίζει με ζωές ανθρώπων, όπως το Υγείας, δεν θα τολμούσε να πει όσα λέει ο Άδωνις. Ο Γεωργιάδης και τα λέει και τα απολαμβάνει επικοινωνιακά. Σε βαθμό που δήλωσε πως οι απολύσεις είναι δική του δόξα και όχι της τρόικας.
Ανάμεσα στα άλλα που έχει αναλάβει να κάνει ο Γεωργιάδης, είναι η βρώμικη δουλειά της απαξίωσης ανθρώπων, καλυμμένος πάντα πίσω από την ασυλία. Λέει χοντρές κουβέντες, χρησιμοποιεί την ίδια τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, για να χτυπήσει ανθρώπους.
Η προσωπική μου σχέση με τον Άδωνι Γεωργιάδη ξεκίνησε όταν αποκαλύψαμε πως η σύζυγός του, Ευγενία Μανωλίδου ήταν αντιπρόσωπος σε λογαριασμό της λίστας Λαγκάρντ (ανήκε στον πρώην σύζυγό της). Ο λογαριασμός αυτός συνδεόταν μάλιστα απ” ότι προκύπτει από τα έγγραφα της Τράπεζας, με θυρίδα χρυσού. Παρ όλα αυτά ο Γεωργιάδης υπήρξε μέλος της Προανακριτικής Επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ. Δεν είχε την ευθιξία να αυτοεξαιρεθεί, ούτε και ο Σαμαράς να τον εξαιρέσει. Ο Γεωργιάδης μετά από αυτό χρησιμοποίησε την ιδιότητά του ως βουλευτής, για να κάνει ερώτηση στη Βουλή για τα έσοδά μου από την ΕΡΤ. Ο σκοπός ήταν να δημιουργήσει εντυπώσεις και δημοσιεύματα. Ο βουλευτής χρησιμοποίησε το ελληνικό Κοινοβούλιο για προσωπικό πόλεμο. Μέσα στην ίδια την Επιτροπή της Βουλής, όταν κατέθετα ως μάρτυρας, έκανε απαξιωτικές ερωτήσεις με υπονοούμενα. Πάλι χρησιμοποίησε την ιδιότητά του. Στη συνέχεια, παρότι η Βουλή ερευνούσε τη λίστα Λαγκάρντ με το επίσημο usb που είχε πάρει από τη εισαγγελία, χρησιμοποίησε πάλι την ιδιότητά του, για να ισχυριστεί πως είχα αλλοιώσει τη λίστα Λαγκάρντ. Για να δημιουργήσει δηλαδή ουσιαστικά σύγχυση στον κόσμο ο οποίος ως αλλοίωση είχε στο μυαλό του, όσα σχετίζονταν με τον Παπακωνσταντίνου.
Την Παρασκευή το πρωί έφτασε στο απόγειο του. Εγκάλεσε τον πρώην Πρόεδρο της Βουλής Απόστολο Κακλαμάνη γιατί έδωσε συνέντευξη στο HOT DOC RADIO, με την οποία έθετε θέμα για την αξιοκρατία των προσλήψεων που κάνει ως υπουργός. Ο Γεωργιάδης μετέτρεψε το βήμα της Βουλής σε προσωπικό μετερίζι και βεβαίως σε βήμα λογοκρισίας δημοσιογράφων. Πού επιτρέπεται και πού όχι να μιλούν οι βουλευτές, θα το εγκρίνει ο Άδωνις. Το περιστατικό δημιούργησε την παρέμβαση του προεδρεύοντα Γιάννη Δραγασάκη αλλά τι σημασία έχει; Όλοι άκουσαν τον Άδωνι να λέει ότι «η ελληνική Βουλή αποφάσισε πως ο Βαξεβάνης είχε αλλοιώσει τη λίστα» και κάποιοι ίσως και να το πίστεψαν.
Ο άνθρωπος που διαφήμιζε τα ΙΕΚ ΞΥΝΗ, τις επιχειρήσεις αυτού του μεγάλου οφειλέτη του Δημοσίου, ως καλύτερα από τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, από το βήμα της Βουλής, δημιουργεί τις εντυπώσεις πως το ηθικό ανάστημα ενός δημοσιογράφου είναι ελλιπές. Και όπως έλεγε ο φιλικός στον Άδωνι, Γκαίμπελς, «συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, στο τέλος κάτι θα μείνει».
Ο Άδωνις αυτό δεν το λέει δημόσια, απλώς πουλάει τη φασιστική, αντισημιτική Βίβλο του Πλεύρη, χαρακτηρίζοντάς το ως βιβλίο που αποκαλύπτει την αλήθεια. Και η αλήθεια του Πλεύρη είναι πως δεν υπάρχει Ολοκαύτωμα. Η αλήθεια του Άδωνι προχωράει παρακάτω. Είναι η αλαζονεία του και το προσωπικό συμπέρασμα πως αφού με αυτό που είναι έγινε υπουργός, μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα. Ίσως τα πάντα. Σχετικά άπειρος στην πολιτική ή μάλλον ευτυχής που ως τώρα καταφέρνει αυτή να είναι συμβατή με τις κωλοτούμπες του, αγνοεί πως όταν όλοι κάνουν πίσω (και τα συγκροτήματα που τον προβάλουν) θα μείνει τραγικά μόνος απέναντι σε αυτούς που ακόμη και αν δεν θυμούνται κάτι που έκανε, απλώς θα τον αναγνωρίζουν, αλλά για να του αποδώσουν την ευθύνη.
Αυτή τη φορά ο Άδωνις Γεωργιάδης νομικά δεν θα τη γλυτώσει. Είναι όμως μια άλλη υπόθεση. Σημασία έχει να καταλάβει ο καθένας πως ο Άδωνις δεν είναι «γελοία πατσαβούρα της Βέρμαχτ». Είναι υπεύθυνος για μια πολιτική, της οποίας την ευθύνη δεν θέλουν να πάρουν οι άλλοι. Είναι ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος των ημερών μας. Και επειδή είναι και ένας πολιτικός Ηρόστρατος, ο οποίος μπορεί να κάψει τα πάντα μόνο και μόνο για να μείνει στην Ιστορία, η Ιστορία θα τον γράψει. Και δεν είναι απαραίτητο πως θα τον καταγράψει ως Γεωργιάδη.

Εξαιρετικό άρθρο του Στάθη Κουβελάκη, Ελευθεροτυπία, 14 Οκτωβρίου

Υπάρχει τελικά πρόβλημα με το χρέος;

Μπορεί να ακούγεται εξωφρενικό, αλλά στη χώρα όπου μετά τρία χρόνια μνημονιακής «θεραπείας» το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί στο 180% του ΑΕΠ καλλιεργείται η εντύπωση πως το πρόβλημα έχει περίπου τακτοποιηθεί! Αυτό ισχυρίζεται φυσικά η κυβέρνηση. Εφ' όσον η χρηματοδότηση της τρόικας τελειώνει το 2014, η Ελλάδα θα ξαναβγεί υπερήφανα στις αγορές επιδεικνύοντας το πρωτογενές της πλεόνασμα.

Ακόμη κι αν το δεχτούμε, παραμένει όμως το αγκάθι του «χρηματοδοτικού κενού», η κύρια πηγή του οποίου είναι η λήξη χρεολυσίων άνω των 40 δισ. τα επόμενα δύο χρόνια. Για να καλυφθεί πλήρως το ποσό αυτό, φαίνεται ότι θα χρειαστεί επιπλέον τροϊκανή χρηματοδότηση. Το ύψος της οποίας, αν και σαφώς μικρότερο από αυτό των δύο Μνημονίων, κάθε άλλο παρά αμελητέο προβλέπεται να είναι - και σίγουρα πάνω από 10 δισ. Σε κάθε περίπτωση, επιπλέον χρηματοδότηση σημαίνει νέα μέτρα, τα οποία στην ουσία έχουν ήδη δρομολογηθεί και μόνο καταστροφή μπορούν να προσθέσουν στο υπάρχον τοπίο ερειπίων.

Η ιδέα ότι η Ελλάδα με το συσσωρευμένο δημόσιο χρέος της μπορεί να αντλήσει ποσά αυτής της τάξεως στις αγορές στερείται σοβαρότητας. Το συμπέρασμα είναι απλό: πέρα από άδικο και ταξικό, το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο.

Δυστυχώς όμως, ακόμη και δυνάμεις που συμφωνούν με αυτή τη διαπίστωση δείχνουν να υποτιμούν την έκταση του προβλήματος. Λέγεται, για παράδειγμα, ότι ναι μεν η επόμενη διετία θα είναι δύσκολη, αλλά ότι μετά το πέρας της η εξυπηρέτηση του χρέους θα κινηθεί σε ανεκτά επίπεδα, γύρω στα 8 δισ. το χρόνο. Αυτό το ποσό αφορά όμως μόνο τα χρεολύσια και όχι τους τόκους που αντιπροσωπεύουν μια επιβάρυνση παρόμοιας τάξης. Συνολικά λοιπόν η εξυπηρέτηση του χρέους θα κινείται ίσως και στα 15 δισ. το χρόνο, ήτοι 6% του ΑΕΠ. Πρωτογενή πλεονάσματα τέτοιου ύψους είναι ουτοπικά. Αρα παραμένει το πρόβλημα της αδυναμίας αναχρηματοδότησης στις αγορές μιας χώρας με δυσανάλογα υψηλό δημόσιο χρέος.

Το αδιέξοδο είναι, λοιπόν, δεδομένο και η μόνη λύση είναι το δραστικό «κούρεμα» με όρους ευνοϊκούς για τον οφειλέτη, άρα κατόπιν δικής του πρωτοβουλίας. Ο στοιχειώδης ρεαλισμός και η συσσωρευμένη διεθνής εμπειρία επί του θέματος λένε ότι, για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, απαιτούνται μονομερείς κινήσεις από την πλευρά του. Μόνο η απειλή, και αν χρειαστεί η προσφυγή στη στάση πληρωμών μπορούν να κάμψουν την αντίσταση των πιστωτών -επί του προκειμένου των ευρωπαϊκών οργανισμών που κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ομολόγων- και να αντιστρέψουν έναν ασύμμετρο συσχετισμό.

Αυτή η κίνηση όμως με τη σειρά της θέτει άμεσα το ζήτημα του νομίσματος και αυτό για τρεις, τουλάχιστον, λόγους:

- Γιατί η ΕΚΤ μπορεί να εκβιάσει απειλώντας με διακοπή της παροχής ρευστότητας, όπως έκανε με την Κύπρο.

- Γιατί η ενδεχόμενη στάση πληρωμών σημαίνει κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, που πρέπει άμεσα να εθνικοποιηθεί και να αποκτήσει δυνατότητα άσκησης αυτόνομης χρηματοπιστωτικής πολιτικής.

- Γιατί, τέλος, όλος ο μηχανισμός της ΟΝΕ είναι καθοριστικής σημασίας για την ίδια τη δημιουργία της υπερσυσσώρευσης χρέους.

Ας επιμείνουμε λίγο στο τελευταίο σημείο, που παραπέμπει στο δομικό πρόβλημα της Ευρωζώνης. Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι αν και η διόγκωση του χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού) παραπέμπει στους μηχανισμούς της χρηματιστικοποίησης και στο κόστος της διάσωσης των τραπεζών μετά την κρίση του 2008, τα υπερχρεωμένα κράτη βρίσκονται στην περιφέρεια και οι πιστωτές στις χώρες του ευρωπαϊκού κέντρου.

Ο λόγος είναι ότι αυτές οι χώρες είχαν τεράστια ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών λόγω της απώλειας ανταγωνιστικότητας, τη στιγμή που η Γερμανία παρουσιάζει πρωτοφανή πλεονάσματα. Αυτή η μηχανή παραγωγής αποκλίσεων έχει αλέσει την περιφέρεια, αλλά έχει επίσης προκαλέσει προβλήματα, και μάλιστα εντεινόμενα, σε μεγάλες χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία, που βγαίνουν χαμένες από τον ανταγωνισμό με τη Γερμανία.

Μετά το δόγμα του σοκ που εφαρμόστηκε στις χώρες της περιφέρειας με τα Μνημόνια, η υπό γερμανική ηγεμονία Ε.Ε. πιέζει ασφυκτικά τους άλλους «χαμένους» της ΟΝΕ να υποστούν με τη σειρά τους -με ηπιότερη έστω μορφή- τις πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή της συντριβής του εργατικού κόστους και των δημόσιων δαπανών.

Μοναδική ορθολογική απάντηση σε αυτόν τον εφιάλτη είναι το ξήλωμα της «χρεοκρατίας», η διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του χρέους και η ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών. Και είναι πλέον εμφανές ότι η αξιοπιστία μιας τέτοιας πρότασης προϋποθέτει ότι μονομερείς κινήσεις και εν ανάγκη η έξοδος από το ευρώ αντιμετωπίζονται ως σοβαρά και διαχειρίσιμα ενδεχόμενα και όχι ως προμηνύματα της συντέλειας του κόσμου.

"ΝΕΟΥ" ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ...

Είναι σταθερή η θέση μας να μην τροφοδοτήσουμε περαιτέρω την αντιπαράθεση για το νέο αεροδρόμιο.
Το κάναμε συνειδητά και παλαιότερα, τότε που οι "εντάσεις" ήταν πολύ χαμηλότερες απ' ότι σήμερα.
Αρκεστήκαμε σε έμμεσες νύξεις και επιμέρους κριτικές.
Ανάλογα πράξαμε και προ ημερών μέσα στον ορυμαγδό ανακοινώσεων, αρκούμενοι σε "φιλοσοφικού" χαρακτήρα επισημάνσεις...
Ωστόσο πρέπει να επισημάνουμε κάτι βασικό και να προειδοποιήσουμε ταυτόχρονα:
Πολλοί παράγοντες της πολιτικής ζωής σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, έσπευσαν ν' αρπάξουν από τα μούτρα βουλευτή του Ελληνικού κοινοβουλίου, άλλοι με ανακοινώσεις κι άλλοι με λαϊκά δικαστήρια, εξαιτίας του "λάθους" που διέπραξε να προβεί σε έλεγχο κυβερνητικών πράξεων σχετιζόμενων με το μεγαλύτερο έργο υποδομής του νησιού.
Πέρα από το άτοπο και άστοχο αυτής της αντίδρασης, (όποιον φανερό ή και κρυφό σκοπό κι αν υπηρετούσε) προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία η σπουδή εκείνων που φέρουν ευθύνες για την ατέρμονη πορεία αυτού του έργου, να εμφανίζονται ως υπερασπιστές του και θιασώτες του κοινού καλού, όταν το μόνο που συνειδητά υπηρέτησαν ήταν η πολιτική σκοπιμότητα.
Καλά θα κάνουν να χαμηλώσουν τους τόνους και να αφήσουν κατά μέρους τα πολεμικά ανακοινωθέντα, γιατί τα ντοκουμέντα της ανεύθυνης συμπεριφοράς τους δεν είναι επτασφράγιστα μυστικά.
Ας θυμηθούν ανάλογες συμπεριφορές εναντίον κάποιων ελαχίστων που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για το συγκεκριμένο έργο στο παρελθόν, όταν καλλιεργούνταν τεχνηέντως κλίμα ευφορίας και υψηλών προσδοκιών, με στόχο να δρέψουν εκλογικούς καρπούς στις εκάστοτε εκλογικές αναμετρήσεις, δημοτικές, νομαρχιακές και βουλευτικές.
Ας θυμηθούν τις αμέτρητες διαψεύσεις που τους επιφύλαξε η ίδια η πραγματικότητα και ας συνετιστούν επιτέλους.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!!
 

Άδωνις Γεωργιάδης: Ο ανθρωπάκος που έγινε υπουργός

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο υπουργός Υγείας του Σαμαρά και του Βενιζέλου, δεν θα μπορούσε να είναι υπουργός σε καμία άλλη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης. Καμία κυβέρνηση δεν θα άντεχε έναν ασήμαντο τηλεβιβλιοπώλη, έναν κλόουν που διαλαλεί την πραμάτεια του ουρλιάζοντας «τα λιγουρεύεστε, τα λιγουρεύεστε;», που ψέλνει στεντορεία τη φωνή «σώπασε, κυρά Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις».
Καμία κυβέρνηση δεν θα ανεχόταν έναν ημιμαθή που αντιμετωπίζει τους αρχαίους Έλληνες ως προπομπούς του Ιωάννη Μεταξά, έναν δεδηλωμένο φασίστα, έναν προπαγανδιστή των αντισιωνιστικών πονημάτων του Κώστα Πλεύρη, έναν φανατικό που βρίζει, ειρωνεύεται, συκοφαντεί τους αντιπάλους του. Ένα ασήμαντο ανθρωπάριο, που έγινε γνωστό χάρη στο τηλεοπτικό life style της συζύγου του.
Ένας τέτοιος πολιτικός θα μπορούσε να ευδοκιμήσει μόνο σε μια κυβέρνηση σαν του Σαμαρά και του Βενιζέλου, μια κυβέρνηση ειδικών συνθηκών και ειδικού σκοπού. Όταν λειτουργείς ως εγκάθετος των δανειστών- συγγνώμη, κ. Σαμαρά, μού ξέφυγε, δεν θα το ξαναπώ- όταν εκτελείς συμβόλαια κατά της δημόσιας περιουσίας, όταν κυβερνάς με τα ΜΑΤ και τα Προεδρικά Διατάγματα, τότε ο Γεωργιάδης είναι ο άνθρωπός σου.
Δεν έχει μόνο μειονεκτήματα ο Άδωνις, έχει και προτερήματα. Κυρίως είναι έτοιμος να διεκπεραιώσει τις πιο βρόμικες δουλειές, αυτές που οποιοσδήποτε άλλος θα δίσταζε να αναλάβει. Κλείνει νοσοκομεία, απολύει εργαζόμενους, συκοφαντεί γιατρούς, μεταφέρει δημόσιο πλούτο σε κλινικάρχες, χωρίς να συσπαστεί καν το πρόσωπό του, χωρίς να παίξει το μάτι του. Κάνει το κακό και το ευχαριστιέται, το γουστάρει, το βάζει στο βιογραφικό του.
Η ιστορία των απολυταρχικών καθεστώτων ή των καθεστώτων που διολισθαίνουν στην απολυταρχία είναι γεμάτη από ανθρωπάκια που διέπρεψαν σε θέσεις εξουσίας, τις οποίες, υπό ομαλές συνθήκες, δεν θα έβλεπαν ούτε με το κυάλι. Τα αυταρχικά καθεστώτα έχουν την τάση να φέρνουν στην επιφάνεια το εσωτερικό σκότος των μικρών ανθρώπων και να το εκμεταλλεύονται για να προωθήσουν τους σκοπούς τους.
Τα μειονεκτήματα της Δημοκρατίας γίνονται πλεονεκτήματα του απολυταρχισμού και ο υποχθόνιος αρουραίος γίνεται αίφνης υπουργάρα με ημίψηλο. Φροντίζουνε γι” αυτό και τα μίντια, που απομυζούν μέχρι τον πάτο το ξεκαρδιστικό θέαμα που παράγει αιωνίως και διαχρονικώς ο ασήμαντος που αναγορεύεται σημαντικός. Το απότομο πέρασμα από το υπάρχον στο αντίθετό του βγάζει γέλιο ενστικτώδες, μόνο που αν το αντίθετο δεν επιστρέψει σύντομα εκεί που ήταν πριν, το γέλιο μπορεί να γίνει κλάμα, αίμα, θάνατος.
Ο φασισμός του Μουσολίνι ήταν γεμάτος από τέτοια ανθρωπάρια, ο ναζισμός του Χίτλερ, οι μπανανίες της Λατινικής Αμερικής. Μην πηγαίνουμε μακριά, η δική μας Επταετία των Συνταγματαρχών έβριθε από χυδαία και αμόρφωτα οντάρια που κατόρθωσαν να μείνουν στην εξουσία εφτά ολόκληρα χρόνια, προς δόξαν του αδούλωτου ελληνικού λαού. Επταετής φονική γελοιότητα, που καταγράφηκε ακόμη και στα τραγούδια της εποχής: «Φτωχές μανάδες γέννησαν τους τέσσερις μεγάλους/ τον Γιώργη Παπαδόπουλο/ τον Παττακό και άλλους».
Πηγή avgi.gr

Tο παράδειγμα της Τήνου σας λέει τίποτα;

Μήνυση στον Άδωνι Γεωργιάδη από κατοίκους της Τήνου
Μήνυση κατά παντός υπευθύνου, αρχής γενομένης από τον υπουργό Υγείας, Άδωνι Γεωργιάδη αποφάσισε να καταθέσει το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Τήνου, κατά τη χθεσινή του συνεδρίαση. Αφορμή για την προσφυγή στη Δικαιοσύνη του δημοτικού συμβουλίου του νησιού στάθηκε το τραγικό επίπεδο των υπηρεσιών υγείας.
Επί τάπητος τέθηκε στο δημοτικό συμβούλιο το ζήτημα της ελλείψεως γιατρών, ειδικότερα των αγροτικών γιατρών και της παθολόγου, που ουσιαστικά δεν εκτελεί εφημερίες, ενώ ο δήμαρχος στάθηκε στο γεγονός της παραίτησης της επιστημονικής διευθύντριας και της αναπληρώτριας της στο κέντρο υγείας Τήνου.
Δεδομένων των σοβαρότατων κινδύνων που ελλοχεύουν για την υγεία των κατοίκων του νησιού, το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε την κατάθεσης της μηνυτήριας αναφοράς.
Από το ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ.





Παρατήρηση δική μας:Εδώ στη Πάρο, μετά τους ένδοξους χειμερινούς αγώνες και τα συντονιστικά και κόντρα συντονιστικά με τα όποια προσωρινά αποτελέσματα, έχουμε συναίσθηση με ποιους σκερβελέδες συνδιαλεγόμαστε;

 

 

Ο στοιχηματατζής υπουργός που έσκιζε τα ρούχα του και προεξωφλούσε την παραίτησή του μόλις απολύονταν έστω κι ένας εργαζόμενος στο χώρο της υγείας, ετοιμάζεται να βγάλει σε διαθεσιμότητα πάνω από 2500 άτομα (χωρίς φυσικά να τιμά το λόγο του και να πάει στα τσακίδια) εξακολουθεί να θεωρείται  σοβαρός συνομιλητής;

Εμείς απορίες έχουμε.Να δούμε ποιος θα μας τις λύσει...

Bγαλμένος απ'τον "Θίασο"

Η αρχή του τέλους

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ*

Η διαδικασία της ψήφου δυσπιστίας έδειξε στις πραγματικές της διαστάσεις την πολιτική γύμνια της κυβέρνησης, αλλά και τη στρατηγική που έχει επιλέξει για όσο διάστημα της απομένει. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, ασκούνται στην πράξη οι προτάσεις μομφής. Η κοινοβουλευτική εμπειρία όλης της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας δείχνει ότι η κομματική πειθαρχία κρατά πάντα τα πρόβατα στο μαντρί.

(Ειδικά σήμερα, που τα περισσότερα από αυτά θα οδηγηθούν σε βέβαιη σφαγή στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν.) Συνεπώς, η αντιπολίτευση ενεργοποιεί το ύψιστο μέσο κοινοβουλευτικού ελέγχου που διαθέτει όχι για να ανατρέψει την κυβέρνηση, αλλά για να αναδείξει τις αντιφάσεις της πολιτικής της, ειδικά σε ακραίες επιλογές, όπως η ολοκλήρωση του αυταρχικού πραξικοπήματος - κλεισίματος της ΕΡΤ.

Η στάση του πρωθυπουργού ήταν εξόχως αντικοινοβουλευτική, ό,τι θα περίμενε κανείς από πολιτικό που σε δεκαπέντε μήνες έχει εμφανιστεί μόνο τρεις φορές στη Βουλή και δεν έχει απαντήσει σε καμιά από τις ερωτήσεις που του απευθύνθηκαν, σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής. Απείλησε, μάλιστα, ότι δεν θα ξανάρθει, εάν δεν συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις του το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η επίπλαστη λαϊκότητα που επέλεξε στην τελική του ομιλία, στα όρια της κουτσαβάκικης μαγκιάς, ξένισε μερικούς, που δύσκολα αναγνώρισαν σε αυτήν τον φύσει και θέσει μεγαλοαστό Αντώνη Σαμαρά.

Αποτελεί όμως αυτή σκόπιμη επιλογή, που σκοπό δεν έχει να πείσει τον ελληνικό λαό, αλλά απλώς να συσπειρώσει το σκληρό πυρήνα της δεξιάς παράταξης, παράλληλα με τη θεωρία των δύο άκρων. (Προσωπικά το ύφος και το ήθος της πρωθυπουργικής εμφάνισης μου θύμισε τον εσμό των ακροδεξιών που παρουσιάζει ο Αγγελόπουλος στο «Θίασο» να φιλομαχούν με την αριστερή παρέα στην ταβέρνα, την επαύριο των Δεκεμβριανών.)

Δεν μίλησε, συνεπώς, για να πείσει, αλλά για να περιχαρακώσει και να διχάσει. Ετσι εξηγούνται και πλήρως στερούμενες νοήματος, α-νόητες, φράσεις, όπως η απίθανη κατηγορία προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι «πλαστογραφεί ένα μέλλον που δεν υπάρχει» (sic!). Για τους άλλους, όσοι δεν ανήκουν στην αταβιστική Δεξιά, η πρωθυπουργική ομιλία απλώς επιχείρησε να αποπροσανατολίσει. Ισχυρίστηκε, για παράδειγμα, ότι το 2014 φεύγουμε ούτως ή άλλως από το Μνημόνιο, οπότε, τάχα, η αντίθεση στις μνημονιακές πολιτικές δεν θα έχει πια περιεχόμενο.

Εντούτοις, πέραν του ότι μας ετοιμάζουν και νέο Μνημόνιο, ακόμη και εάν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, θα παραμείνει αλώβητο όλο το παρασύνταγμα των νόμων, Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και Πράξεων του Υπουργικού Συμβουλίου που μας επιβλήθηκαν και που κατάργησαν, ανάμεσα σε άλλα, την ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τον ελάχιστο νόμιμο μισθό, την αργία της Κυριακής, τη δωρεάν Υγεία. Προσπάθησε, επιπλέον, ο πρωθυπουργός να μπερδέψει τα Μνημόνια και τη νομοθεσία τους με τις δανειακές συμβάσεις, αν και πρόκειται για αλληλένδετα, διαφορετικά όμως πράγματα.

Δύο είναι τα βασικά πράγματα που πρέπει να ξέρουμε σχετικά:

α) Τα Μνημόνια καθ' εαυτά δεν αποτελούν διεθνείς συμβάσεις, συνεπώς από αυτά δεν απορρέουν διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, ούτε οι σχετικοί νόμοι που τα εφαρμόζουν έχουν τυπική ισχύ ανώτερη από το νόμο.

β) Δεδομένου ότι οι δανειακές συμβάσεις, που αποτελούν διεθνή συνθήκη, δεν έχουν κυρωθεί από τη Βουλή, οι σχετικές υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτές δεν έχουν υπερνομοθετική ισχύ, ως κανόνες διεθνούς δικαίου.

Συνεπώς, όλοι οι μνημονιακοί νόμοι μπορεί να καταργηθούν με μεταγενέστερο νόμο, με απλή πλειοψηφία, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη καταγγελία των δανειακών συμβάσεων. Επομένως, δεν υπάρχουν νομικά προβλήματα για μία νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα στηριζόταν στο λαό για να τερματίσει την καταστροφική εξάρτηση της χώρας από τις άδικες και αντιαναπτυξιακές δεσμεύσεις που της επιβλήθηκαν.

Είναι, βέβαια, αλήθεια ότι σε μία τέτοια περίπτωση οι δανειστές μας μπορεί να καταγγείλουν από τη δική τους μεριά τη δανειακή σύμβαση, επικαλούμενοι ως λόγο καταγγελίας την κατάργηση των μνημονιακών νόμων. Τούτο δεν θα σημαίνει την έξοδο της χώρας από το ευρώ, που είναι νομικά αδύνατη, δεδομένου ότι δεν υπάρχει παρόμοια πρόβλεψη στις συνθήκες. Είναι αλήθεια ότι μπορεί να συνεπάγεται τη διακοπή της χρηματοδότησης, πράγμα που όμως θα σημαίνει κυρίως ότι οι δανειστές μας δεν θα πάρουν πίσω τα δανεικά τους. Γι' αυτό το λόγο, κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι ότι θα προχωρήσουν σε παρόμοια κίνηση, που θα αποσταθεροποιήσει, μάλιστα, όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση. Θα αναγκαστούν να διαπραγματευτούν, για πρώτη φορά μετά το 2010.

Για το σκοπό αυτό πρέπει να τελειώνουμε με την παρούσα κυβέρνηση.

* Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΔΠΘ

πηγή: enet