Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Συναινετική «ανθρωπιστική» καταιγίδα: Τα δάκρυα της νέας δουλείας…


Μια από τις προκλητικές φιέστες
της «ανθρωπιστικής» συναίνεσης…

ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΣ
Ο «ανθρωπισμός» της υστερικής φιλανθρωπίας προς τους «πρόσφυγες» δεν είναι απλώς καταιγιστικός, αλλά και ολοκληρωτικά συναινετικός.

Εδώ, έχει επιτευχθεί η τέλεια μορφή της ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ: Από τα κόμματα ανδρείκελα του 4ου Ράιχ, τις «αριστερές» …αντιμνημονιακές δυνάμεις (ΚΚΕ-ΛαΕ και σία), μέχρι τους «ορκισμένους» εξωκοινοβουλευτικούς εχθρούς του συστήματος: τους ποικιλόχρωμους «αριστερούς» και «αριστεριστές».

ΓΕΝΙΚΗ, ισοπεδωτική και τρομοκρατικά σαρωτική ανθρωπιστική υστερία…


Τον πολιτικό χαρακτήρα και τη φιλοσοφία αυτής της ανθρωπιστικής υστερίας τον δίνουν τα σύγχρονα λαρύγγια της αυθάδειας του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ (ΜΜΕ).

Αυτά διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους και με τα πολύχρωμα συναισθηματικά σκηνικά του φασιστικού τελετουργικού θεάματος, την «ανθρωπιστική» …φιλανθρωπία τους: Την απάτη στις πλέον αποκρουστικές της μορφές…

Οι κανίβαλοι του καθεστώτος, οι «νταβάδες» του καθεστώτος και οι μοχθηροί μεταπράτες του νεοταξικού φασισμού, με τα μίσθαρνα όργανά τους, στήνουν ελεεινές «ανθρωπιστικές» καμπάνιες…

Τα κτήνη και οι δολοφόνοι των ανθρώπων, η αιματοβαμμένη κακουργία των μαφιόζων του χρήματος, κλαίνε και οδύρονται …ανθρωπιστικά για τους «πρόσφυγες»!!!

Αυτοί που τσαλαπατούν κτηνωδώς κάθε έννοια ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, που δολοφονούν κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, το παίζουν «ανθρωπιστές» και «φιλάνθρωποι».

Πάντα τα μεγαλύτερα κτήνη (όπως έχουμε γράψει πολλές φορές) το παίζουν και …ανθρωπιστές!

Να θυμίσουμε εδώ ότι ο διαβόητος λήσταρχος, κερδοσκόπος και διαφθορέας του πλανήτη, ο Τζορτζ Σόρος, είναι και «ιδιοκτήτης» ενός από τα μεγαλύτερα «ανθρωπιστικά» δίκτυα στον κόσμο!!!

«Συνωστισμός» από κανίβαλους «ανθρωπιστές» μας προέκυψε: Κάθε εγχώριο αρπακτικό στήνει φιέστες «ανθρωπιστικές»…

Δεν υπάρχει μερίδα του κεφαλαίου και επιχειρηματικός όμιλος που να μην στήνουν διαφημιστικές πράξεις και καμπάνιες «ανθρωπιστικής» στήριξης στους «πρόσφυγες»…

«Ανθρωπιστές», ακόμα, και τα λαμόγια του ποδοσφαίρου…

Στημένες «ανθρωπιστικές» φιέστες από την Βαρδινογιάννη και όλη την κομπανία της: Τα ανθρώπινα «σκηνικά» του «ανθρωπισμού» του θεάματος…

Διαβάστε γι αυτήν τη στημένη φιέστα εδώ:
http://www.press-gr.com/2016/03/blog-post_184.html


Αυτός ο «ανθρωπισμός» έχει το χαρακτήρα και το χρώμα του χρήματος, του εμπορικού θεάματος και τη φιλοσοφία της «φιλανθρωπικής» ΑΠΑΤΗΣ.

Είναι η φιλοσοφία που εκτός των άλλων αποτελεί και το υπνωτικό χάπι της φασιστικής ιδεολογίας.
Αυτής της ιδεολογίας που εθίζει τους ανίσχυρους, τους τσαλαπατημένους, τους απελπισμένους και εξαθλιωμένους (από τους λήσταρχους και δημίους τους), στο να ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ λύσεις παρηγοριάς από τα χέρια των δημίων τους, από τα χέρια των κτηνάνθρωπων της εξουσίας…».
Διαβάστε το σχετικό άρθρο, εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7153


Σε αυτό το ΥΣΤΕΡΙΚΟ παιχνίδι της «ανθρωπιστικής» ΑΠΑΤΗΣ, συναινούν οι ΠΑΝΤΕΣ: Και οι δήθεν εχθροί του συστήματος…
Χύνουμε ποταμούς «ανθρωπιστικών» δακρύων για τους «πρόσφυγες», συγκαλύπτοντας το ΚΤΗΝΩΔΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ που υλοποιείται, με κυνική ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ, εναντίον των λαών και των εθνών της Ευρώπης, εναντίον της χώρας μας (της ήδη ισοπεδωμένης), αλλά και εναντίον των ίδιων των «προσφύγων» και λαθρομεταναστών: Ακριβώς διότι κατασκευάζονται ως νέοι δούλοι.

Με τα «ανθρωπιστικά» δάκρυα του χρήματος συμβάλουμε στην κατασκευή της σύγχρονης δουλείας και στη διάλυση και υποδούλωση των λαών της Ευρώπης.

Διαβάστε σχετικά κείμενα εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10155


Και μόνο η συμμετοχή της «αριστεράς» σʼ αυτό το μακάβριο «ανθρωπιστικό» παιχνίδι της ΝΕΑΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ τα λέει όλα…

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Αυτοί που υποδύονται τους αριστερούς

Στάθης στον eniko


Αυτοί που υποδύονται τους αριστερούς
Ας αφήσουμε για μιαν ημέρα τα σπουδαία να κοιμηθούν (άλλωστε, έτσι όπως τα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ξύπνια όταν είναι τα σπουδαία, ως τέρατα χειρότερα από όσο ήταν όταν τα παρέλαβε, βρυχώνται, δαγκώνουν και κανιβαλίζουν). Ας αφήσουμε λοιπόν τα σπουδαία,
προσφυγικό, ασφαλιστικό, φορολογικό, αξιολόγηση, χρέος, δημοσιονομικά, ας αφήσουμε την υποτέλεια στα μνημόνια και τους κινδύνους για την αρτιμέλεια της χώρας, ας αφήσουμε το Σύνταγμα να γλείφει τις πληγές του στο κελλί του, ας αφήσουμε
και τα αποτελέσματα όλων αυτών, την ανεργία, την ατιμαζόμενη εργασία, την πεθαμένη αγορά, τα ημιθανή νοσοκομεία, τα φτωχοποιημένα και πάμφτωχα νοικοκυριά, τις αυτοκτονίες,
την τρέλα, τη θλίψη, την αγωνία, τον ζόφο,
ας αφήσουμε για μια μέρα στην μπάντα την περαντζάδα των Τούρκων στο Αιγαίο, το ξεπούλημα των πάντων στους Γερμανούς, ας ξεχάσουμε τους παχυλούς (παχυλότατους) μισθούς εκείνων που έχουν αναλάβει το εν λόγω ξεπούλημα, ας ξεχάσουμε για λίγο τις αστρονομικές αμοιβές των «συμβούλων» που μας υποχρεώνουν στο «λάθος» φάρμακο, τη σπατάλη που περίλαμπρη συνεχίζεται, ας αφήσουμε
τα νέα κόλπα με τη διαπλοκή και τον ανασχηματισμό των σχέσεων μαζί της και μέσα της, τις νέες μπίζνες και τις νέες ταρίφες, ας αφήσουμε για μια μέρα όλα εκείνα τα σπουδαία και τρομερά που οδήγησαν τους νόμους της φιλοπατρίας, το υπέρ ελευθερίας φρόνημα, ακόμα και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ σε βαθύ ύπνο, πιθανώς ανεξύπνητο, ας τα αφήσουμε
όλα αυτά τα οποία η κυβέρνηση έκαμε μπάχαλο και μπούρμπερη κι ας πάμε στα απλά, τα καθημερινά. Ας πάμε να δούμε σε τι βελτιώθηκε η ζωή των πολιτών στους τομείς εκείνους όπου, ακόμα και υπό καθεστώς κατοχής, θα μπορούσαν να επισυμβούν κάποιες εξελίξεις θετικές και ελπιδοφόρες. Και δεν μιλάμε εδώ για «ισοδύναμα», «παράλληλα προγράμματα» κι άλλα «γεμιστά» με κατρουγκαλιές, αλλά για μέτρα αυτοκινούμενα, που όχι μόνον θα βελτίωναν τη ζωή των ανθρώπων, αλλά θα έδιναν ένα αίσθημα αλλαγής κλίματος, ότι
αυτή η Αριστερά, βρε παιδί μου, κάτι νέο επιτέλους έφερε, κάπως το παλεύει. Οτι εκτός από το «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς» στα σπουδαία, τουλάχιστον προσπαθούμε στα μικρά, ότι δεν είμαστε στο «σφάξε με, αγά μου, να αγιάσω» γενικώς, αλλά ότι στο κάτω-κάτω σε εκείνα τα ελάσσονα που δεν επηρεάζονται τόσο από τα μείζονα, κάτι παλεύουμε να κάνουμε...
Τι έκανε λοιπόν η κυβέρνηση στο ήδη ικανό διάστημα που κυβερνά με τη μάστιγα των ναρκωτικών; Ξήλωσε κανένα κύκλωμα μεγαλεμπόρων; μπουζούριασε τίποτε φονιάδες ψυχών; Επιασε ή έσπασε κάποιο από τα συστήματα και τα αποστήματα μέσα στην Αστυνομία που διακινούν ντρόγκα και προστατεύουν νονούς; Αλλαξε κάτι προς το καλύτερο στις φυλακές, στις πιάτσες, στις γειτονιές;
Σε αυτές τις γειτονιές έκανε την εμφάνισή του ο πολιτισμός; Εφερε ο κ. Μπαλτάς μουσικά σύνολα να δώσουν συναυλίες στις πλατείες, οργάνωσε ο κ. Φίλης ποιητικές ή λογοτεχνικές βραδιές (ή απογεύματα) στα Σεπόλια, στο Παγκράτι, ή στα Λιόσια; Βγήκαν
τίποτε αγάλματα απ’ τις κασέλες των μουσείων να πάνε στην πλατεία Βικτωρίας ή στους πεζόδρομους του Αμαρουσίου για να διηγηθούν ιστορίες του γένους και της ανθρωπότητας; Να κεράσουν λίγο νέκταρ τον κοσμάκη;
Οργανώθηκαν εκθέσεις ζωγραφικής, θεατρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές προβολές, να κάτσουν οι άνθρωποι ο ένας δίπλα στον άλλον, να απολαύσουν και να νιώσουν ότι κάτι αλλάζει; Τυπώθηκαν ρεπροντιξιόν ορισμένων μεγάλων έργων για να δοθούν δώρο στον κόσμο, να τα πάει στο σπίτι του να τα καμαρώνει;
Τι άλλο έχει γίνει εκτός της πεπατημένης (ποιος θα γίνει Λούκος στη θέση του Λούκου ή ποιοι θα επιχορηγηθούν, ποιοι θα κοπούν, πώς θα χειραγωγηθεί το πολιτιστικό ρεπορτάζ -που με τη σειρά του χειραγωγεί το Υπουργείο) - τι διαφορετικό έχει γίνει
που να το νιώσει ο πολίτης, να ευφρανθεί και να αισθανθεί κι αυτός «κάποιος»; - κάποιος που τον φροντίζουν. Ομως, επικίνδυνα πράγματα αυτά! αν αισθανθεί κάποιος ότι τον φροντίζουν, δεν θα κάθεται μετά να τον φτύνουν.
Υπουργός στα ελληνικά είναι αυτός που υπηρετεί διά του έργου του. Τι υπηρεσία έχει προσφέρει το Υπουργείο Δικαιοσύνης για τη γρήγορη απονομή της; Τι έχει αλλάξει σ’ αυτό το μέγιστο-μικρό θέμα; Με τα παρακυκλώματα και την απαξίωση στον χώρο του ποδοσφαίρου, τις μαφίες που τον λυμαίνονται, τι άλλο έχει κάνει ο κ. Κοντονής εκτός από σπασμωδικές κινήσεις που μας βγαίνουν μπούμερανγκ;
Ενισχύθηκε η ποδοσφαιρική φανέλλα στις γειτονιές, στις πόλεις και στα χωριά και δεν το έχει μάθει ο κόσμος να χαρεί;
Με τις τιμές των αγαθών ασχολείται κανείς; Ή μετά την κατάργηση της αγορανομίας από την ελεύθερη αγορά, πάσα άλλη αρχή έπαυσε; Κι εδώ «λιαζόμαστε»; κι εδώ «γεμιστά»; Αλλά το σπουδαιότερο,
οι άνθρωποι! Πού αξιοποιήθηκαν οι τίμιοι και οι άξιοι, ώστε να το αντιληφθεί ο κόσμος και να αλλάξει η αύρα στις γειτονιές, στις πολυκατοικίες, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στις δημόσιες υπηρεσίες; Εντάξει! ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ενεργοποίησε τον λαό, όπως έλεγε ότι θα κάνει! Να μην αξιοποιεί όμως και τη δυναμική, την ψυχή των ενάρετων και να τους ξοδεύει σε καρανικισμούς πάει πολύ! Κοιτάξτε γύρω σας, ακούτε από πουθενά να έρχεται η καλή είδηση της αξιοποίησης εκείνων που θα άλλαζαν το κλίμα; Αλλά, ακόμα κι αν υπάρχουν ορισμένοι τέτοιοι Λακεδαιμόνιοι, πνίγονται μέσα στα έργα των Κλαζομενίων.
Οι οποίοι Κλαζομένιοι, όπως και πριν έτσι και τώρα, όχι μόνον μαγαρίζουν τα πάντα, αλλά αφανίζουν κι όποιον Λακεδαιμόνιο χαλάει την πιάτσα. Δεν ξέρω αν υπάρχει για μια κοινωνία μεγαλύτερη απελπισία απ’ αυτήν. Ισως η απελπισία των καρκινοπαθών που δεν βρίσκουν αρωγή.
Από τα λίγα καλά που έκανε ως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι 100 δόσεις και το σύμφωνο συμβίωσης (με όλες του τις ατέλειες), σε όλα τα υπόλοιπα έχει επιτείνει τις παθολογίες που παρέλαβε. Η φοροδιαφυγή παραμένει άπιαστη. Τα κολλητιλίκια, οι παρέες, τα ρουσφέτια, οι πτωχοπροδρομισμοί, αυτό το «λιγδέ» της νέας διακυβέρνησης, όπως προσφυώς το χαρακτήρισε ο κ. Διονύσης Χαριτόπουλος, είναι εκείνα που δίνουν τον τόνο κι όχι το ήθος της σεμνότητας, της εργατικότητας και της αποτελεσματικότητας. «Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» είναι η αλαζονεία όσων κάνουν τέτοιες δηλώσεις. Το «ηθικό πλεονέκτημα» (αλήθεια, εν σχέσει με ποιους;) κατακτάται, δεν κληρονομείται, δεν απονέμεται. Ουδείς Τρύφων μπορεί να ταξιδεύει με εισιτήριο Βελουχιώτη.
Το «ηθικό πλεονέκτημα» αποκτάται όταν λαμβάνεις μέριμνα για τους τάλαινες. Δεν φθάνει που οι Ελληνες κατατρύχονται απ’ τα κόκκινα δάνεια, είναι επιπλέον υποχρεωμένοι να εξυπηρετούν νεκρές πιστωτικές κάρτες και δάνεια με τα τρομακτικά επιτόκια του 12% και του 16%. Κι αν για αυτό, το αγαπημένο παιδί του κ. Σόιμπλε, ο κ. Στουρνάρας, σφυράει κλέφτικα (στην κυριολεξία), το άλλο αγαπημένο παιδί του κ. Σόιμπλε, ο κ. Τσίπρας, τι κάνει;
Τι κάνει για τον κακό χαμό που γίνεται με την αρπαγή χρημάτων που προορίζονται για τους πρόσφυγες από τους βιομηχάνους των ΜΚΟ (ορισμένοι διαθέτουν αλυσίδες από δαύτες) που είναι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Ολα αυτά
και άλλα τέτοια καταπτοούν την κοινωνία «Ολοι ίδιοι είναι» σου λέει ο άλλος και αποστρέφει το πρόσωπο.
Αλλά, αν εμείς καταπιασθήκαμε με ορισμένα απ’ τα μικρά για μια μέρα, ο κόσμος τα ζει κάθε μέρα. Και χάνει τις ελπίδες του για το αύριο -είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας που η εποχή των μνημονίων αποστέρησε απ’ τους ανθρώπους την προσδοκία για το καλύτερο.
Ενα από τα πιο χυδαία σοφίσματα που μετέρχεται η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (εκτός από το «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς») είναι ότι «ανέλαβαν την κυβέρνηση, αλλά δεν κατέλαβαν την εξουσία»! Γιατί; ποιος τους εμπόδισε ; η γάτα των Ιμαλαΐων ή το Γέτι του Θιβέτ; Δεν έχεις την
εξουσία να μειώσεις τα επιτόκια των δανείων, αλλά έχεις την εξουσία να κόβεις τον κώλο των συντάξεων και των μισθών; Γιατί; Διότι από την
εξουσία που σου έδωσε ο λαός προέκρινες τη δοτή εξουσία απ’ την Τρόικα.
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ μεταφέρει μετανάστες σε οχηματαγωγά με τα χέρια τους δεμένα σε δεσμά -πράγμα απαγορευμένο ήδη απ’ την εποχή του Ροδίων Νόμου Ναυτικού- με κίνδυνο να πνιγούν, αν το καράβι βουλιάξει. Ετσι σε όλα, ή μάλλον στα
περισσότερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάει απ’ τη μιαν άκρη στην άλλη. Ολα αυτά ουδεμία σχέση με την Αριστερά έχουν. Ας λένε στα μπαράκια που συχνάζουν τα μικροστελέχη (όταν δεν κακολογούν ο ένας τον άλλον) όσα περί Αριστεράς δεν λένε πια τα μεγαλοστελέχη στα νέα τους στέκια, σαλόνια, σεπαρέ και σαλέ, ο κόσμος όλα αυτά, ο πολύς λαός τα μαθαίνει κι όσα δεν μαθαίνει τα ψυχανεμίζεται, τα συναισθάνεται.
Και ετοιμάζεται...

Παλαιό αλλά πάντα επίκαιρο

Υποτίμηση της νοημοσύνης μας

Του Δημήτρη Καζάκη
οικονομολόγου - αναλυτή
«Η επιστροφή στη δραχμή θα φέρει φτώχεια», φέρεται να είπε ο διευθυντής της Διεθνούς Ένωσης Οικονομολόγων (CEDIMES) για τη Γαλλία Αλέν Μπιενεμέ, μιλώντας στις 18.10 σε εκδήλωση που οργάνωσε το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ και το Ίδρυμα Δημητρίου και Μαρίας Δελιβάνη, με τη συνεργασία του Γενικού Προξενείου της Γαλλίας. «Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και η επιστροφή της στη δραχμή θα έφερνε φτώχεια, δεν θα είχε καμία προοπτική για το μέλλον και ταυτόχρονα θα απαιτούσε τις θυσίες που έτσι κι αλλιώς πραγματοποιεί σήμερα ο ελληνικός λαός», ανέφερε ο Γάλλος οικονομολόγος.
Η δήλωση αυτή μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Γι’ αυτό ψάξαμε να βρούμε σε ποια οικονομικά επιχειρήματα στηρίζεται. Το μόνο που βρήκαμε είναι γενικές αναφορές στο ότι, αν διαλυόταν η Ευρωζώνη, πολλές χώρες θα καλούνταν να εξοφλήσουν στο εθνικό τους νόμισμα δάνεια που έλαβαν σε ευρώ. Με άλλα λόγια, εκτός από τον φόβο του Μπιενεμέ μήπως και διαλυθεί η Ευρωζώνη και οι υπερχρεωμένες χώρες σταματήσουν να είναι τα θύματα των γαλλικών και άλλων τραπεζών, δεν βρήκαμε κανένα συγκεκριμένο οικονομικό επιχείρημα.
Όσο για το επιχείρημα ότι με τη διάλυση της Ευρωζώνης θα αυξανόταν το χρέος των χωρών που έχουν δανειστεί σε ευρώ, είναι τουλάχιστον αφελές. Διότι η διάλυση της Ευρωζώνης θα έφερνε την κατάργηση του ευρώ και επομένως τη μετατροπή των χρεών τους σε εθνικό νόμισμα. Αφήστε που θα συνοδευόταν με τη χρεοκοπία αρκετών τραπεζών και επενδυτικών κεφαλαίων, η οποία, αν δεν φορτωθεί στα κράτη, θα σημάνει διαγραφή χρεών, ιδιωτικών και δημόσιων.
Επιπλέον η διάλυση του ευρώ θα έφερνε την αναβίωση της εγχώριας πιστωτικής αγοράς σε εθνικό νόμισμα που θα επέτρεπε τον δανεισμό με πολύ πιο ήπιους και διαχειρίσιμους όρους. Κανένα κράτος δεν χρεοκοπεί όταν δανείζεται από την εγχώρια αγορά με το δικό του νόμισμα. Η χρεοκοπία συνδέεται πάντα με χρέη από τις διεθνείς αγορές.
Σημίτης κατά Σημίτη
Ωστόσο το επιχείρημα ότι η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα σημάνει την καταστροφή για τη χώρα, είναι άκρως διαδεδομένο. Βεβαίως, το επιχείρημα αυτό δεν παίρνει καθόλου υπόψη του ένα πολύ απλό γεγονός. Την καταστροφή που σηματοδοτεί ήδη το ευρώ για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Ξεχνά δηλαδή ότι τη μαζική φτώχεια, τη ραγδαία υποτίμηση, το πλήρες αδιέξοδο, τη χρεοκοπία, την ολοκληρωτική συντριβή της οικονομίας, δεν θα τη βιώσουμε άμα βγούμε από το ευρώ, αλλά τη βιώνουμε ήδη με το ευρώ.
Το ευρώ είναι που λειτούργησε καταλυτικά για τη σημερινή κατάσταση και το ευρώ είναι που δεν μας δίνει κανένα περιθώριο επιβίωσης ή ανάταξης της οικονομίας προς όφελος του λαού και της χώρας. Όσοι δεν έχουν καμιά απάντηση σ’ αυτό που ήδη συμβαίνει – εκτός φυσικά της πεπατημένης που αναπαράγει τη χρεοκοπία της χώρας – προσπαθούν εναγωνίως να σπείρουν τον φόβο για το τι τυχόν θα πάθουμε άμα απαλλαγούμε από το ευρώ.
Ένας από αυτούς είναι και ο κ. Σημίτης, ο οποίος πριν από λίγο καιρό είχε γράψει:
«Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα συνοδεύεται από την καθιέρωση της δραχμής ως νέου νομίσματος και την ταυτόχρονη αρχική επίσημη υποτίμησή της κατά 30% περίπου έναντι του ευρώ. Η πραγματική υποτίμηση πιθανόν να είναι πολύ μεγαλύτερη, αφού η αγορά θα πιέσει την αξία της δραχμής σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα. Η αποχώρηση από την ΟΝΕ θα προκαλούσε καταστροφικούς κραδασμούς: μαζική έξοδο κεφαλαίων, απόσυρση των καταθέσεων από νοικοκυριά και επιχειρήσεις, με πιθανή συνέπεια την κατάρρευση της χρηματοδότησης της οικονομίας. Η οικονομία θα βρισκόταν πολύ γρήγορα σε πορεία συνεχώς επιτεινόμενης ύφεσης. Η κοινωνία θα διολίσθαινε σε χωρίς τέλος εξαθλίωση. Η αύξηση του χρέους κατά το ύψος της υποτίμησης θα επέβαλλε μακροχρόνια λιτότητα. Πιθανότατα έπειτα από ένα σύντομο διάστημα θα παρουσιαζόταν έντονος πληθωρισμός, ο οποίος θα εξάλειφε τα όποια προσωρινά οφέλη της υποτίμησης, επιβάλλοντας συνεχείς νέες υποτιμήσεις» («Πρώτο Θέμα», 16.05.2010).
Από πού προκύπτει αυτή η κατά 30% υποτίμηση; Ο κ. Σημίτης δεν μας εξηγεί. Θα μου πείτε, είναι υποχρεωμένος; Όχι, δεν είναι. Ούτε κι εμείς να πιστέψουμε τις αυθαίρετες εκτιμήσεις του.
Βέβαια αυτό το περί μαζικής εξόδου κεφαλαίων, απόσυρσης καταθέσεων, «με πιθανή συνέπεια την κατάρρευση της χρηματοδότησης της οικονομίας», μάλλον σαν αστείο πρέπει να το εκλάβουμε. Μιας και η ελληνική οικονομία βιώνει αυτή την κατάσταση ολόκληρη τη δεκαετία του ευρώ. Την περίοδο αυτή πάνω από 252 δισ. ευρώ κεφάλαια μετανάστευσαν από την Ελλάδα είτε με τη μορφή τόκων, μερισμάτων και κερδών, είτε για να κερδοσκοπήσουν με μετοχές, παράγωγα, ομόλογα κ.ο.κ. στο εξωτερικό.
Ακόμη και τον Ιανουάριο - Αύγουστο του τρέχοντος έτους είχαμε πάνω από 40,6 δισ. ευρώ εκροή κεφαλαίου από την Ελλάδα, όταν ο δανεισμός του Ελληνικού Δημοσίου κατά την ίδια περίοδο μέσω του μηχανισμού της τρόικας – για τον οποίο μας επιβλήθηκε το καθεστώς του μνημονίου – ανήλθε στα 18,5 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα 8,7 δισ. ευρώ έφυγαν με τη μορφή αμοιβών, κερδών και τόκων στο εξωτερικό, τα 26,5 δισ. ευρώ προήλθαν από την εξαργύρωση ομολόγων και εντόκων γραμματίων από μη κατοίκους της Ελλάδας, καθώς και μετοχών από ελληνικές επιχειρήσεις. Ενώ 1,2 δισ. ευρώ έφυγαν από την Ελλάδα για να τοποθετηθούν σε μετοχές του εξωτερικού. Την ίδια περίοδο είχαμε 4,2 δισ. ευρώ επιπλέον τοποθετήσεις από εγχώρια πιστωτικά ιδρύματα και θεσμικούς επενδυτές της χώρας σε καταθέσεις και repos στο εξωτερικό! Κι όλα αυτά σε περίοδο χρεοκοπίας και αδρών επιδοτήσεων στις τράπεζες.
Η «τρύπα» που δημιούργησε αυτή η εκροή, χάρις στην ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου της ΟΝΕ, όπως και οι αρνητικές αποταμιεύσεις που χαρακτήρισαν σχεδόν ολόκληρη τη δεκαετία του ευρώ, λόγω κυρίως της διαρκούς λιτότητας, οδήγησαν σε μια τρομακτική κρίση χρηματοδότησης την ελληνική οικονομία. Η κρίση αυτή επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστεί με δανεισμό, με όλο και μεγαλύτερη προσφυγή στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου. Έτσι οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία. Κι ενώ οι κυβερνώντες επιμένουν στην ίδια αδιέξοδη λογική, έρχονται και λένε πως, αν αυτή ανατραπεί, θα συμβεί αυτό ακριβώς που συμβαίνει ήδη. Πλήρης παραλογισμός.
Πότε είχε δίκιο;
Ας επανέλθουμε όμως στους ισχυρισμούς του κ. Σημίτη περί καταστροφικής υποτίμησης. Πότε ακριβώς η πολιτική υποτίμησης και διολίσθησης της δραχμής έγινε καταστροφική; Ρωτάμε διότι ο ίδιος ευθύνεται για τις δυο από τις τρεις επίσημες υποτιμήσεις της δραχμής που έγιναν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Να τι έλεγε το 1985 για το τι σημαίνει υποτίμηση:
«Σημαίνει ότι οι εξαγωγές μας, αν οι τιμές τους σε δραχμές είναι αμετάβλητες, θα κοστίζουν φθηνότερα. Αν πάλι οι τιμές των εξαγωγών μας σε δραχμές αυξηθούν κάπως, θα προκύψει ένα δυνατό κέρδος για εξαγωγές με επίσης ευεργετικά αποτελέσματα. Αντίστοιχα θα αυξηθεί το κόστος σε δραχμές των εισαγωγών με συνέπεια τα εγχώρια προϊόντα να γίνουν πιο ανταγωνιστικά και να υποκαταστήσουν πολλά ξένα στην αγορά. Θα πουλάμε επομένως περισσότερα στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό. Η κυβέρνηση δεν καινοτομεί με την υποτίμηση της δραχμής. Όλες οι χώρες με έναν σημαντικό ιδιωτικό τομέα στην οικονομία τους καταφεύγουν στην υποτίμηση όταν έχουν υποστεί σημαντική απώλεια στην ανταγωνιστικότητά τους... Η καινοτομία της πολιτικής μας εντοπίζεται στη ρύθμιση για τα εισοδήματα που θα αναλύσω.
Θα με ρωτήσετε γιατί περιμένουμε να διατηρηθεί το όφελος που θα προκύψει από την υποτίμηση, όταν προ τριετίας εξανεμίστηκε σε σύντομο διάστημα. Θα απαντήσω. Από τη διεθνή εμπειρία είναι γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διατηρείται και εκείνες κάτω από τις οποίες εξανεμίζεται. Εξανεμίζεται όταν οι αυξήσεις τιμών που προκύπτουν από την υποτίμηση περάσουν στα εισοδήματα και αλυσιδωτά από τα εισοδήματα στις τιμές και τανάπαλιν, μέσα σε έναν φαύλο πληθωριστικό κύκλο. Τα μέτρα τα οποία θα διαφυλάξουν την ανταγωνιστικότητα αφορούν την τροποποίηση της ΑΤΑ και τον έλεγχο των υπόλοιπων εισοδημάτων» (Βουλή, 12.10.1985).
Ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο κ. Σημίτης ισχυριζόταν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που ισχυρίζεται σήμερα. Τότε η υποτίμηση της δραχμής δεν ήταν πηγή κάποιου «προσωρινού οφέλους», όπως λέει σήμερα, αλλά πηγή αναπτυξιακής δυναμικής για την ελληνική οικονομία. Η λιτότητα δεν ήταν επακόλουθο της υποτίμησης, αλλά αναγκαστικό συμπλήρωμά της για να μην εξανεμιστεί η υποτιθέμενη αναπτυξιακή δυναμική της. Πότε έλεγε την αλήθεια ο κ. Σημίτης; Τότε ή τώρα; Ούτε τότε ούτε τώρα. Αυτή είναι η αλήθεια.
Το πρόβλημα δεν είναι αυτή καθαυτή η υποτίμηση του νομίσματος, αλλά οι σκοπιμότητες και οι συνθήκες που την επιβάλλουν, όπως και οι πολιτικές που τη συνοδεύουν. Ακόμη κι αν αναγκαστεί η οικονομία να υποστεί μια σημαντική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, αυτό δεν θα σημάνει την καταστροφή της. Αρκεί να σκεφτεί κανείς το εξής: Πότε τα πράγματα είναι καλύτερα; Με μια υποτίμηση, που όμως συνοδεύεται από μια πολιτική στήριξης του λαϊκού εισοδήματος, του μισθού και της σύνταξης, με εξασφάλιση των εργασιακών, ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, με προστασία της μικρής και μεσαίας επιχείρησης από τις μονοπωλιακές καταστάσεις της αγοράς, τις φορολογικές επελάσεις και τη ληστρική πρακτική των τραπεζών; Ή με τη σημερινή πολιτική, η οποία, προκειμένου να μην υποτιμηθεί το νόμισμα, υποτιμά την κοινωνία, την εργασία και την οικονομία ως σύνολο;
Αυτοί που κάποτε σκοπίμως ξεφτίλιζαν τη δραχμή
Μια αναγκαστική υποτίμηση δεν είναι καθόλου υποχρεωτικό να συνοδευτεί από λιτότητα, εξαθλίωση και ύφεση. Ακόμη και ο κ. Σημίτης παραδεχόταν ότι μια πολιτική στήριξης του εισοδήματος θα εξανέμιζε τις επιδράσεις της υποτίμησης. Γι’ αυτόν ήταν κακό αυτό επειδή στόχευε με την υποτίμηση να ενισχύσει τα κέρδη. Όμως μια πολιτική ενίσχυσης του λαϊκού εισοδήματος και παραγωγικής ανασυγκρότησης μπορεί όντως να εξανεμίσει ή έστω να εξισορροπήσει τις όποιες αρνητικές συνέπειες μιας υποτίμησης.
Γι’ αυτό και η τελευταία έκθεση της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη που δημοσιοποιήθηκε στις 14.9 έγραφε τα εξής χαρακτηριστικά για την εφαρμογή του μνημονίου στην Ελλάδα: «Όχι μόνο μια καθορισμένη διαδικασία υποτίμησης μισθών και τιμών είναι πολύ περισσότερο επώδυνη από μια νομισματική υποτίμηση, αλλά ένα πρόσθετο πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός ότι, ενώ οι τιμές και τα τρέχοντα εισοδήματα πέφτουν κατ’ αυτή τη διαδικασία, η αξία του χρέους... παραμένει αμετάβλητη, έτσι ώστε η πραγματική επιβάρυνση του χρέους να αυξάνεται».
Ούτε που διανοείται η έκθεση να συγκρίνει την πολιτική δημοσιονομικής ασφυξίας και υποτίμησης της οικονομίας που εφαρμόζεται με τη νομισματική υποτίμηση και τις αρνητικές επιπτώσεις της.
Όλοι αυτοί που σήμερα εξισώνουν την υποτίμηση με την αυτοκαταστροφή της ελληνικής οικονομίας, είναι οι ίδιοι που σε κυβερνητικές θέσεις την εποχή της δραχμής δόξαζαν την πολιτική υποτιμήσεων και διολίσθησης ως σωτήρια για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη. Αρκεί να συνδυάζεται με πολιτικές αίματος σε βάρος των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και της χώρας. Γι’ αυτό ξεφτίλισαν σκόπιμα τη δραχμή.
Μέσα στα τελευταία 20 χρόνια της δραχμής (1981-2001) – με τις τρεις εφάπαξ υποτιμήσεις και τις συνεχείς διολισθήσεις – η δραχμή έγινε φθηνότερη κατά 90%, ώσπου να φτάσει στην ισοτιμία με την οποία αντικαταστάθηκε από το ευρώ. Όλα αυτά για να ξεκληριστεί το λαϊκό εισόδημα και να ενισχυθούν τα κέρδη των τραπεζών και των ιδιωτικών μονοπωλίων. Τα ίδια ακριβώς κέρδη που υπερασπίζονται και σήμερα με το να εμφανίζουν την έξοδο από το ευρώ ως συνώνυμο της καταστροφής.
Με το ευρώ είναι αδύνατον να δημιουργηθούν πλεονάσματα (εισοδήματα και αποταμιεύσεις) ικανά να χρηματοδοτήσουν μια γρήγορη παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας της χώρας. Τη μόνη ικανή να εξασφαλίσει τη σταθερότητα του νομίσματος, αλλά και της οικονομίας συνολικά. Κι αυτό γιατί το ευρώ, επειδή δεν μπορεί να προσαρμοστεί στις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και πρέπει να κρατά τη συναλλαγματική του αξία σε υψηλά επίπεδα για να διευκολύνει τη χρηματοδότηση των μεγάλων τραπεζών προσελκύοντας το ενδιαφέρον των διεθνών κερδοσκόπων, προϋποθέτει συνεχή λιτότητα και διαρκή υποτίμηση της οικονομίας.
Από τη στιγμή που δεν μπορεί να προσαρμοστεί η αξία του νομίσματος στην οικονομία, τότε προσαρμόζεται διά της βίας η ίδια η οικονομία στην αξία του νομίσματος. Αυτό συμβαίνει σε ολόκληρη την περίοδο του ευρώ. Με κερδισμένους μόνο τους διεθνείς επενδυτές, τις διεθνείς τράπεζες και τις πολυεθνικές με τα κυκλώματά τους σε κάθε χώρα.
Όσο θα υφίσταται αυτό το καθεστώς του κοινού νομίσματος, η χώρα είναι υποχρεωμένη αφενός να υποτιμά διαρκώς την εργασία και την οικονομία της και αφετέρου να καλύπτει τα όλο και μεγαλύτερα παραγωγικά της ελλείμματα με ιδιωτικό και δημόσιο δανεισμό, με όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση από τις αγορές κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα: αναπαραγωγή και διαιώνιση της σημερινής χρεοκοπίας. Για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο χρειαζόμαστε οπωσδήποτε εθνικό νόμισμα. Όχι για να πλημμυρίσουμε την οικονομία με χρήμα, αλλά για να χρηματοδοτήσουμε ορθολογικά τις ανάγκες της. Για να μας επιτραπεί να προχωρήσουμε πολύ γρήγορα στην ανάταξη και την παραγωγική ανασυγκρότησή της. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο, αυτόν που εξηγούσε ένας από τους ιστορικούς διοικητές της Τραπέζης της Ελλάδος, ο Ξενοφών Ζολώτας:
«Πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν – και αυτό είναι γενικά, πλέον, παραδεκτό – ότι σε περίπτωσι υφέσεως δεν πρέπει ν’ αφήνουμε τους πραγματικούς μισθούς να πέφτουν. Η διατήρησι της αγοραστικής δυνάμεως των μισθών και ημερομισθίων είναι απαραίτητη, πρώτον για τη διατήρησι του επιπέδου ζωής των μισθωτών και δεύτερον γιατί, αν δεν αναπροσαρμόσουμε τα χρηματικά εισοδήματα των μισθωτών, ώστε να διατηρηθή η αγοραστική τους δύναμι, είναι δυνατό να διαιωνίσουμε την οικονομική ύφεσι...
Εξ άλλου, η ζήτησι των οικονομικά ασθενέστερων ατόμων – όπως των μισθωτών – στρέφεται, κατά βάσι, προς εγχώρια προϊόντα, ώστε από το ένα μέρος να προκύπτη αμεσότερη τόνωσι της εγχώριας παραγωγής και από το άλλο να μετριάζωνται, τουλάχιστο σε πρώτη φάσι, οι δυσμενείς επιπτώσεις στο ισοζύγιο πληρωμών. Τέλος, θα ήθελα να τονίσω ότι, επί πλέον, κατά την αναπροσαρμογή των μισθών και των ημερομισθίων θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν και η αύξησι της παραγωγικότητος της εργασίας, που εξασφαλίζει τη συμμετοχή των μισθωτών στην αύξησι του εθνικού προϊόντος, χωρίς να δημιουργούνται κίνδυνοι πληθωρισμού».
Αυτά τα έλεγε το 1975 και διατηρούν στο ακέραιο την αξία τους σήμερα. Δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή διέξοδος από την ύφεση, κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς και οποιεσδήποτε συνθήκες, αν δεν υπάρξει μια γενναία αύξηση των λαϊκών εισοδημάτων μέσα από μια αναδιανομή πλούτου. Μόνο έτσι η οικονομία μπορεί να ξανασταθεί στα πόδια της. Υπό την προϋπόθεση ότι θα την απαλλάξουμε από τον βρόχο του δημόσιου χρέους, ενώ τα νοικοκυριά και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις από το άγος του ιδιωτικού χρέους.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Η Χρυσή Αυγή και το ΝΑΤΟ





Ένας από τους πιο σταθερούς άξονες στη στρατηγική της Χ.Α είναι η προσπάθεια να καλλιεργήσει ένα αντισυστημικό προφίλ.

Αυτό βέβαια δεν γίνεται μέσω συγκεκριμένων πολιτικών θέσεων αλλά μέσω στημένων επεισοδίων με όρους τηλεοπτικού θεάματος. Οι άδειοι τενεκέδες ως γνωστόν κάνουν τον περισσότερο θόρυβο.

Η τελευταία παράσταση δόθηκε από τον μετρ του είδους Κασιδιάρη στην επιτροπή εξωτερικών και άμυνας της βουλής. 

Αφορμή το νέο "κατόρθωμα" της συγκυβέρνησης με την συνδιαχείριση του Αιγαίου υπό ευρωνατοϊκή ομπρέλα και τη μεγάλη κλιμάκωση της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.


Ο Κασιδιάρης άδραξε την ευκαιρία και προσπάθησε με κραυγές και ψευτονταηλίκια να δείξει πόσο διαφωνεί με όλα αυτά. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ο Κασιδιάρης ανέλαβε χρέη όχι μόνο δράστη του επεισοδίου αλλά και σκηνοθέτη και καμεραμάν, γιατί η επιτροπή ήταν κεκλεισμένων των θυρών.

Τα καμώματα Κασιδιάρη εδώ:
http://news247.gr/eidiseis/politiki/vinteo-to-skhnothethmeno-paralhrhma-kasidiarh.3913084.html


Εδώ υπάρχει η εξής αντίφαση. Όσο και να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους και να ουρλιάζουν για την συνδιαχείριση του Αιγαίου και την εμπλοκή του ΝΑΤΟ και οι δικές τους θέσεις δεν απέχουν πολύ από αυτά που εφαρμόζονται σήμερα. Γιατί όπως μας διαβεβαίωσε ο Μιχαλολιάκος σε συνέντευξη, πού αλλού στον Τράγκα, αν η Χ.Α αναλάβει την εξουσία η Ελλάδα θα παραμείνει μέλος του ΝΑΤΟ.

Η συνέντευξη εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=KfKBD_-SAxM


Οι θέσεις της Χ.Α μας θυμίζουν την κατάργηση των μνημονίων μέσα στην ΕΕ και το ευρώ, κοινή θέση της Χ.Α με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ που όλοι βιώνουμε με δραματικά αποτελέσματα το ανέφικτο της εφαρμογής της.

Λέει ο Κασιδιάρης μεταξύ άλλων στο ''ξέσπασμά'' του απευθυνόμενος στην συγκυβέρνηση:
''Βάζετε το ΝΑΤΟ στα χωρικά ύδατα της Ελλάδος''. 

Εδώ υπάρχει πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας. Δεν είναι ο Τσίπρας και ο Καμμένος που αποφάσισαν την περαιτέρω εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και τους όρους της. Όχι ότι δεν φέρουν ακέραια την ευθύνη και δεν είναι συνένοχοι, όμως στην όλη ιστορία παίζουν το πολύ το ρόλο κομπάρσου και όχι του πρωταγωνιστή όπως τους καταλογίζει η Χ.Α.

Οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση η οποία κινείται μέσα στη λογική: «παραμονή στο ΝΑΤΟ»,όπως η Χ.Α δεν θα μπορούσε να επηρεάσει τη στρατηγική του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.

Όποιος διαφωνεί πραγματικά με τη συνδιαχείριση στο Αιγαίο και με την παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, μια λύση υπάρχει η: αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ.

Ρήξη ή ενσωμάτωση αυτό είναι το πραγματικό δίλλημα.

Έτσι, όποιος είναι πραγματικά αντιμνημονιακός είναι και υπέρ της μονoμερούς διαγραφής του χρέους και της εξόδου από ευρώ και ΕΕ, παρόμοια όποιος δεν επιθυμεί συνδιαχείριση του Αιγαίου υπό νατοϊκή ομπρέλα, καταλαβαίνει ότι μόνο η έξοδος από το ΝΑΤΟ αποτελεί διαφορετική επιλογή.

Όλες αυτές οι αερολογίες περί υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων μέσα στο ΝΑΤΟ είναι ανάλογης σοβαρότητας με την επαναδιαπραγμάτευση μέσα στην ΕΕ, είναι σαν να λέμε ολίγον έγκυος. Γιατί η πολιτική και οικονομική μας κατοχή αποκτά πλέον και στρατιωτικό σκέλος και ως γνωστόν καμιά κατοχή δεν τελείωσε με διαπραγματεύσεις.

Ένα άλλο αξίωμα στην πολιτική είναι ότι οι θέσεις ειδικά των μικροαστικών κομμάτων άσχετα από την ταμπέλα που κουβαλούν ή την ιδεολογική τους καταγωγή είναι ριζοσπαστικές όταν αυτά δεν βρίσκονται στην εξουσία αλλά κατρακυλούν αμέσως σε καθεστωτικές και συστημικές θέσεις μόλις γίνουν διαχειριστές της εξουσίας.

Αυτό το ζήσαμε δραματικά με το ΠΑΣΟΚ το οποίο όμως τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον πέρασε και μερικά φιλολαϊκά μέτρα και η μετάλλαξή του ήταν πιο αργή (διαφορετικές διεθνείς συνθήκες τότε) από τους ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΛ οι οποίοι μέσα σε λίγους μήνες από το θα σκίσουμε τα μνημόνια ψήφισαν μνημόνια.

Σε συνθήκες κρίσης οι απότομες στροφές των μικροαστικών κομμάτων προς τα δεξιά ζαλίζουν και τον πιο υποψιασμένο παρατηρητή.

Μπορεί να καταλάβει κανείς το πόσο διαφωνεί πραγματικά η Χ.Α με την πολιτική του ΝΑΤΟ και κατά πόσο έχει την διάθεση να συγκρουστεί όταν από τώρα θεωρεί την παρουσία μας μέσα στο ΝΑΤΟ δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη.


Πώς η Χ.Α θα εφαρμόσει άλλη εξωτερική πολιτική όταν θα δεσμεύεται από τις αποφάσεις της ''συμμαχίας'' που η συμμόρφωση είναι υποχρεωτική για κάθε μέλος;

Πώς θα κάνει ανοίγματα στη Ρωσία και σε άλλες χώρες όταν οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ θα την δεσμεύουν για το ακριβώς αντίθετο;

Όπως ακριβώς έσκισαν τα μνημόνια ο Τσίπρας και ο Καμμένος μέσα στην ΕΕ. Θα Βάλουν και αυτοί την ουρά στα σκέλια και θα τα καταπιούν όλα αμάσητα.

Σε αυτά τα ερωτήματα δεν θέλει να απαντήσει ο Κασιδιάρης και οι λοιποί γι' αυτό ουρλιάζουν και σκηνοθετούν επεισόδια ψεύτικης αντιπαράθεσης για να δημιουργήσουν παραπέτασμα καπνού και εξαπάτησης για τους αφελείς.
 


Grexit 
http://grexitblog.blogspot.gr/2016/02/blog-post_28.html 

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Ψευδαισθήσεις-τέλος!

Κι ενώ το δάκρυ στα ΜΜΕ, διεθνή κι εγχώρια, πέφτει κορόμηλο για πρόσφυγες, μετανάστες, λαθρομετανάστες και λοιπούς δυστυχείς που καταφθάνουν συνεχώς από την Τουρκία, ξεχνώντας επιμελέστατα το δράμα του καθημαγμένου ελληνικού λαού, ελάχιστοι παρατηρούν πως οι τελευταίες εξελίξεις σηματοδοτούν και επισημοποιούν τους τίτλους τέλους για τις εθνικές μας ψευδαισθήσεις.


Τέλος στο ευρωπαϊκό όραμα, όραμα-ψευδαίσθηση που θεμελιώθηκε στον βολικό για τους κρατούντες μύθο των "φίλων" και "εταίρων".
Η νεοταξική "Ευρώπη" αποδείχθηκε ένα χρήσιμο για τους ισχυρούς εργαλείο-τερατούργημα και οι βασικοί πρωτεργάτες  Γαλλία, Γερμανία, Μ.Βρετανία κλπ προσέθεσαν μέσω αυτής άλλο ένα έγκλημα σε βάρος της Ελλάδας στα όσα από καταβολής του νεοελληνικού κράτους έχουν διαπράξει. Και δεν είναι λίγα αυτά.


Τέλος στο παραμύθι της ασφάλειας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, αφού και ο πλέον αδαής αντιλαμβάνεται τον βρώμικο ρόλο της "συμμαχίας", στα διαδραματιζόμενα στη γειτονιά μας και όχι μόνο...


Τέλος στην ψευδαίσθηση της διεθνούς νομιμότητας αφού η μόνη χώρα που πεισματικά προσπαθεί να την σεβαστεί στην πράξη εφαρμόζοντάς την είναι η δική μας...


Τόσο η ιστορία με το περιβόητο ΧΡΕΟΣ όσο και εκείνη του λεγόμενου προσφυγικού λειτουργούν κατά τρόπο που δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο σε κανένα Έλληνα πολίτη να αυταπατάται για το τι θα επακολουθήσει...

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

Οι πόλεμοι είναι δικοί τους, δικά μας είναι μόνο τα θύματα...


Έχουμε πόλεμο». Έτσι ακριβώς το είπε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μ.Βαλς: «Έχουμε πόλεμο».
Υπενθυμίζουμε:
    α) Είναι η Γαλλία του κ.Βαλς, είναι η Γαλλία του «σοσιαλιστή» Ολάντ, που παρέδωσε επιθετικά όπλα στη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» και μέσω αυτής στους ισλαμοφασίστες το 2012, και τούτο παρά το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί από το 2011.
Η ομολογία είναι του ίδιου του Ολάντ και όπως γράφεται περιέχεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Ξαβιέ Πανόν, με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» (εκδόσεις L’ Archipel) που κυκλοφόρησε φέτος. Εκεί σε συνέντευξή του προς τον συγγραφέα, ο Ολάντ ερωτηθείς για τις παραδόσεις γαλλικών όπλων, απαντά: «Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις»…
Ανάμεσα στα άλλα όπλα που παρέδωσε η Γαλλία στο όνομα της καταπολέμησης του Άσαντ και σε…
«σίγουρα χέρια», ήταν, σύμφωνα με το βιβλίο, κανόνια διαμετρήματος 20mm, μυδραλιοβόλα, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικοί πύραυλοι…
    β) Είναι η Γαλλία, σύμφωνα με τα έγγραφα που κατατέθηκαν στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, η μεν Γαλλία τροφοδοτούσε με όπλα τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» παρότι ήταν γνωστό ότι τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμού προωθούνταν προς την Αλ Κάιντα στη Συρία.   
    Ήταν οι μονάδες της Αλ Κάιντα που στη συνέχεια συσπειρώθηκαν – μαζί με τα γαλλικά όπλα τους – με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους»…
***
«Έχουμε πόλεμο» επαναλαμβάνουν οι αρχιστράτηγοι του ολέθρου από τον Λευκό Οίκο μέχρι την Ντάουνινγκ Στριτ και τα επιτελεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στις πολύπαθες Βρυξέλλες.
Υπενθυμίζουμε:
    α) Ήταν οι ΗΠΑ που εξέθρεψαν το φίδι για να το στρέψουν ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Ήταν 3 Φλεβάρη 1980 όταν ο «μάγος» της αμερικανικής διπλωματίας,  ο Μπρζεζίνσκι, φωτογραφιζόταν στο Κίμπερ του Πακιστάν σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν, με τον  Μπιν Λάντεν.
    Όπως βλέπουμε (περιοδικό «American Interest», τεύχος Μάης – Ιούνης 2008), ο Μπρζεζίνσκι, ο σύμβουλος του Κάρτερ, κατόπιν του Κλίντον και αργότερα του Ομπάμα, ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ως επικεφαλής και οργανωτής των μουτζαχεντίν τελούσαν σε αγαστή συνεργασία.
Τόσο αγαστή ήταν η συνεργασία τους ώστε ο Μπρζεζίνσκι, εφτά ολόκληρα χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους, ακόμα δηλαδή και όταν η Αλ Κάιντα λογιζόταν ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή στον κόσμο, όταν τον ρωτούσαν αν είχε να δηλώσει κάτι για την συμμετοχή του στην δημιουργία των μουτζαχεντίν για λογαριασμό των ΗΠΑ, απαντούσε ευθέως και απροκάλυπτα: «Θα το ξαναέκανα»!
    β) Ο ευρωατλαντισμός ήταν εκείνος που όχι μόνο κατασκεύασε αλλά και φιλοτέχνησε για μια ολόκληρη περίοδο το προφίλ του φιδιού.
Έτσι παρουσίαζαν οι συνεργάτες – κατασκευαστές του και ο Τύπος της Δύσης τον Μπιν Λάντεν:
«Αντισοβιετικός μαχητής θέτει τον στρατό του στον δρόμο προς την ειρήνη» («The Independent», 6/12/1993)!
Έτσι πλάσαραν τον Μπιν Λάντεν αρχές της δεκαετίας του ’90 οι δυτικοί φίλοι του. Τότεο Μπιν Λάντεν δεν ήταν ακόμα τρομοκράτης. Ήταν ένας καλοκάγαθος… επενδυτής, που τον περιέγραφαν έτσι:
«Σαουδάραβας επιχειρηματίας ο οποίος στρατολόγησε μουτζαχεντίν τώρα τους χρησιμοποιεί σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα στο Σουδάν»!
Αυτός ήταν ο Λάντεν, ένας… εργολάβος.
***
«Έχουμε πόλεμο» και «θα κάνουμε τα πάντα για να νικήσουμε την τρομοκρατία», δήλωσε χτες ο Ομπάμα.  Μάλιστα. Αλλά ποιος πολεμάει και έναντι ποίου;
Υπενθυμίζουμε:
α) Η είδηση που μεταδόθηκε από το πρακτορείο ειδήσεων Reuters (Τιερί Μεισάν, http://www.voltairenet.org/article185178.html) και – φυσικά – θάφτηκε, έλεγε ότι:
Το Αμερικανικό Κογκρέσο, σε ειδική συνεδρίαση τον Ιανουάριο του 2014, ψήφισε τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη 2014, όχι μόνο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», αλλά και των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» (“US Congress secretly approves arms deliveries to Syria”, VoltaireNetwork, 30 January 2014)…
    β) Η Δύση ενίσχυσε με κάθε τρόπο τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» για να ανατρέψει τον Άσαντ. Αλλά ποιος δεν γνωρίζει ότι ο  διοικητής του «Ισλαμικού Κράτους», ο αποκαλούμενος «Χαλίφης Ιμπραήμ», ήταν ένα από τα επιφανή μέλη του Επιτελείου του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» που ενισχύθηκε παντοειδώς από τη Δύση;…
***
Ποιος φταίει, λοιπόν; Το… Ισλάμ, όπως σαλιαρίζουν οι πρόθυμοι σάλιαγκες της θεωρίας του «πολέμου των πολιτισμών»; Η΄ μήπως φταίνε οι Φρανκενστάιν που αφού κατασκεύασαν το «είδωλό τους» τώρα αναζητούν την «αιτία» στο αφιόνι με το οποίο οι ίδιοι οι Φρανκενστάιν πότισαν τα τέρατά τους;
Η απάντηση είναι προφανής από την εποχή που οι Σταυροφόροι καλούνταν να αποκεφαλίσουν τους «άπιστους» αφήνοντας στον Θεό το καθήκον της διαλογής για το ποιος ήταν ή δεν ήταν αμαρτωλός από τα θύματα…
    Σε όσους, λοιπόν, «αμφισβητούν» ότι η τρομοκρατία τροφοδοτείται και αξιοποιείται κατά το δοκούν από τους διώκτες της, εκείνοι που απορούν και εξανίστανται με την «συνωμοσιολογία» μας, υπενθυμίζουμε:
-Όχι κάποιο «κομμουνιστικό» και «ρυπαρό» ΜΜΕ, αλλά το αμερικανικό NBC ήταν που έφερε στη δημοσιότητα το σύνολο των στοιχείων (24/8/1998) για την δημιουργία από τις ΗΠΑ των Ταλιμπάν και των πακτωλό των δολαρίων με τα οποία οι Αμερικανοί τροφοδοτούσαν τον Μπιν Λάντεν
-Στο Ιράκ του πρώην φίλου των ΗΠΑ, του Σαντάμ, στο αντιδραστικό πλην πιο κοσμικό κράτος στον αραβικό κόσμο, η κατοχή των Δυτικών έφερε την Αλ Κάιντα.
-Στη Λιβύη βασιλεύει η θεοκρατία και οι φύλαρχοι.
-Στο Αφγανιστάν, στη θέση των κομμουνιστών που κατάργησαν την μπούργκα, η Δύση έφερε τους Ταλιμπάν.
-Στο Πακιστάν, από τον Ζία Ουλ Χακ μέχρι τον Μουσάραφ, και στην Ινδονησία του Σουχάρτο οι δικτάτορες – μαριονέτες των ΗΠΑ φρόντισαν να στρέψουν το λαό στον Μωάμεθ, αφού πρώτα έσφαξαν εκατομμύρια κομμουνιστές.
-Στη Σαουδική Αραβία (που μόλις χτες ανακάλυψε ότι οι γυναίκες είναι… θηλαστικά) και στο Κατάρ είναι η κλίκα των ΗΠΑ που κυβερνάει και αυτή που πρώτη τροφοφοτεί μουτζαχεντίν, ταλιμπάν και τζιχαντιστές.
-Στην Αφρική η «ειρηνική επέμβαση» των ΗΠΑ και της ΕΕ αντί για καταλαγή επέφερε περισσότερο φανατισμό περί το Ισλάμ .
-Στην Παλαιστίνη ένα πολιτικό κίνημα δεκαετιών κάνουν οι Δυτικοί τα πάντα να πάρει θρησκευτικά χαρακτηριστικά.
-Σχεδόν 50 (!) είναι οι επεμβάσεις της Γαλλίας σε Αφρική και Ασία από το 1960 και μετά.
-Πάνω από 900 (!) οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις της CIA ανά τον κόσμο μόνο κατά την περίοδο 1961 – 1975, σύμφωνα με τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ίδιας της CIΑ.
    Σε όλα τα προηγούμενα δεν πρέπει να ξεχνάμε και τούτο: Τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό της Δύσης που γεννούν τον πολτό μέσα από τον οποίο στρατολογούνται οι φυσικοί αυτουργοί εγκλημάτων σαν αυτό που διαπράχτηκε τον Νοέμβρη στο Παρίσι.
***
Ναι, λοιπόν, πράγματι. Έχουμε πόλεμο. Αλλά καθώς το έγκλημα είναι πολύ μεγάλο για να αντέξει κανείς την υποκρισία των δακρυσμένων κροκόδειλων του ιμπεριαλισμού, ας είμαστε σαφείς: Οι πόλεμοι είναι δικοί τους. Δικά μας είναι μόνο τα θύματα.
Ο πόλεμός τους για τα πετρέλαια, για την ενέργεια, για τον έλεγχο των αγορών, για την επέκταση και την ανακατανομή της οικονομικής και γεωστρατηγικής ισχύος τους, είναι οι νεκροί μας.
    Ο πόλεμός τους είναι οι νεκροί μας!
   Οι ιμπεριαλιστές, οι «σύμμαχοί» μας του ΝΑΤΟ, οι «εταίροι» μας της ΕΕ, αυτοί που όσους πρόσφυγες δεν πνίγουν στο Αιγαίο και δεν εγκλωβίζουν στην Ελλάδα τους «παζαρεύουν» με την Τουρκία, έφεραν την τρέλα του πολέμου τους στα σπίτια μας!
Το κόκκινο του αίματος των αθώων που χρόνια τώρα χύνεται στη Δαμασκό και στη Βαγδάτη, το ίδιο κόκκινο και το ίδιο αθώο χύνεται τώρα στο Μπατακλάν και στις Βρυξέλλες.
    Για τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές του πετρελαίου, για τους εργολάβους της ενέργειας και τους πολιτικούς ιθύνοντες της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας, οι νεκροί στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στη Νέα Υόρκη, λογίζονται σαν μια «παράπλευρη απώλεια» από την οποία οι Φρανκενστάιν κερδίζουν και πάλι, αξιοποιώντας πολιτικά και οικονομικά τον τρόμο, ρίχνοντας λίπασμα στον φασισμό και στην άκρα δεξιά, φαλκιδεύοντας ελευθερίες, κάνοντας διασύνδεση του προσφυγικού – μεταναστευτικού με την τρομοκρατία, πουλώντας «ασφάλεια» και βρίσκοντας άλλοθι για νέες ιμπεριαλιστικές επιδρομές.    
    Το φρικιαστικό έγκλημα, η ανείπωτη τρέλα των δολοφονιών ενισχύει τις φωνές περί επιστροφής της «11ης Σεπτέμβρη», αυτή τη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος
    Πράγμα που σημαίνει ότι το ρολόι πάει ακόμα πιο πίσω. Το ρολόι θα επιχειρηθεί από τους «προστάτες» μας να γυρίσει σε τέτοιες εποχές και σε τέτοιες συνθήκες ανασφάλειας και φαλκίδευσης των κοινωνικών ελευθεριών, που αξίζει να ακούσουμε την προειδοποίηση του Φραγκλίνου:
Όσοι δέχονται να θυσιάσουν στοιχειώδεις ελευθερίεςστο όνομα της ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια…
Νίκος Μπογιόπουλος

Ανοικτά σύνορα: Ο δρόμος προς τη νέα εθνική υποδούλωση…


Η Ιστορία δεν βαδίζει πάντα προς τα εμπρός. Η οπισθοδρόμηση στη βαρβαρότητα είναι κι αυτή μια εναλλακτική προοπτική… Η διαλεκτική σκέψη του Λένιν είχε επισημάνει την πιθανότητα να ξαναγυρίσει η ανθρωπότητα στους «εθνικούς πολέμους»: Να τεθούν δηλαδή ξανά για τους λαούς της Ευρώπης, ζητήματα, ΟΧΙ Σοσιαλιστικής Επανάστασης, αλλά Εθνικής Απελευθέρωσης. 
Χαρακτηριστικό και άκρως προφητικό είναι το παρακάτω απόσπασμα:

«Αν το προλεταριάτο της Ευρώπης γινόταν ανίσχυρο για καμιά εικοσαριά χρόνια, αν ο σημερινός πόλεμος τελείωνε με νίκες σαν τις ναπολεόντειες και με την υποδούλωση μιας σειράς βιώσιμων εθνικών κρατών, αν ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός (ο ιαπωνικός και ο αμερικάνικος κατά πρώτο λόγο) διατηρούνταν επίσης καμιά εικοσαριά χρόνια χωρίς να περάσει στο σοσιαλισμό, λογουχάρη ύστερα από ένα ιαπωνοαμερικανικό πόλεμο, τότε θα ήταν δυνατός ένας μεγάλος εθνικός πόλεμος στην Ευρώπη. Αυτό θα σήμαινε γύρισμα της Ευρώπης προς τα πίσω για αρκετές δεκαετίες. Αυτό είναι απίθανο. Δεν είναι όμως αδύνατο, γιατί είναι αντιδιαλεκτικό, αντιεπιστημονικό και θεωρητικά όχι σωστό να φαντάζεται κανείς ότι η παγκόσμια ιστορία τραβάει ομαλά και κανονικά προς τα μπρος, χωρίς να κάνει κάποτε γιγάντια άλματα προς τα πίσω»(«Για την μπροσούρα του Γιούνιους», Ιούλης 1916). 

Αυτό ακριβώς το γιγάντιο «άλμα προς τα πίσω» το ζούμε σήμερα με την κυριαρχία του πλανητικού, ΥΠΕΡ-εθνικού ιμπεριαλισμού (Νέα Τάξη), που διαλύει εθνικά κράτη και δημιουργεί προτεκτοράτα, νέες μορφές αποικίας. 

Μόνο οι τυφλοί πλέον δεν βλέπουν και οι επιδοτούμενοι «διεθνιστές», καθώς και εκείνοι «αριστεροί» που είναι σεχταριστικά αγκυλωμένοι σε νεκρά σχήματα ταξικών αφαιρέσεων, τη νέα μορφή της αποικιοκρατικής βαρβαρότητας. 

Δεν βλέπουν τον οργουελικό εφιάλτη που επελαύνει και θεμελιώνει μια νέα εθνική, θρησκευτική και πολιτιστική υποδούλωση των λαών, αν όχι και τον εθνικό και πολιτιστικό τους αφανισμό. 

Τα «ανοικτά σύνορα» αποτελούν το «όχημα» αυτού του εφιάλτη της νέας αποικιοκρατίας. 

Κι αυτά τα «ανοικτά σύνορα» είναι η «αριστερά» (ιδιαίτερα οι σεχταριστικές της αποστεώσεις) που τα έχουν θεοποιήσει: Έχουν θεοποιήσει το «όχημα» της σιδερένιας φτέρνας της Νέας Τάξης για την υποταγή των λαών, τη διάλυση των εθνών, την ισοπέδωση και αποτέφρωση της Ιστορίας και του Πολιτισμού. 

Το «εργαλείο» αυτής της νέας αποικιοκρατικής ΥΠΟΤΑΓΗΣ και ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ των λαών, της διάλυσης των εθνικών κρατών και της πολυπολιτισμικής πολτοποίησης, είναι η λαθρομετανάστευση: Η κατασκευή νέων δούλων, η εισβολή και ο εποικισμός τους στην Ευρώπη. 
Όλη αυτή η ξαφνική καταιγίδα της λεγόμενης προσφυγικής έκρηξης είναι ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ και ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΜΕΝΗ από τους διεθνείς μαφιόζους του χρήματος και τα υποτελή τους κράτη. 

Μόνο όσοι φορούν τεράστιες παρωπίδες δεν μπορεί να το διακρίνουν αυτό. Και φυσικά οι επαγγελματίες του είδους… 

Διανύουμε μια από τις τελευταίες φάσεις αυτής της αποικιοκρατικής διαδικασίας: Της νέας εθνικής υποδούλωσης των λαών… 
Για την Ελλάδα αυτή η φάση της λαθρομεταναστευτικής έκρηξης («προσφυγική» τη λένε) αποτελεί και τη ληξιαρχική πράξη του θανάτου της, τη χαριστική βολή. 
Διαβάστε σχετικά εδώ: 
http://resaltomag.blogspot.gr/2016/02/blog-post.html
 

Αυτό το τεράστιο βήμα προς τα πίσω, η νέα εθνική μας υποδούλωση, η οποία μπορεί και να μας αφανίσει, ως εθνική και ιστορική οντότητα, θα αποτελέσει και το πιο μελανό στίγμα της «αριστεράς»: Ένα στίγμα που θα κολλήσει, σαν στάμπα, σε όλες τις Αριστερές δυνάμεις (τις αυθεντικές), που θα ακυρώσει όλες τις κατακτήσεις των αγωνιστικών κινημάτων και των παραδόσεων της Αριστεράς: Θεωρητικές και πολιτικές… 

Έτσι η Νέα Τάξη με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: Καταστρέφει, ισοπεδώνει και υποδουλώνει έθνη και λαούς από τη μια, και από την άλλη ακυρώνει και αποτεφρώνει την αγωνιστική ιστορία των λαών και την Αριστερά: Τη θεωρητική και πολιτική πρωτοπορία των λαϊκών αγώνων… 

Και όλα αυτά με τεκμήριο και άλλοθι τη νεοταξική «αριστερά», την «αριστερά» των πολιτικών απατεώνων (τύπου Τσίπρα), την «αριστερά του Σόρος (των ΜΚΟ), των επιδοτούμενων «αριστεριστών» και των λοιπών «χρήσιμων ηλιθίων»… 

Με θεοποιημένο «όχημα», όπως είπαμε τα «ανοικτά σύνορα». 

Πάνω σ’ αυτό θα θέλαμε να θέσουμε στους «αριστερούς» παπαγάλους των αφηρημένων ταξικών κλισέ κάποια ερωτήματα: 

α). Εφόσον θεωρούν επαναστατικό το αίτημα των ανοικτών συνόρων (ο Λένιν φυσικά το θεωρούσε αντιδραστικό μέσα στον καπιταλισμό), ΓΙΑΤΙ η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν άνοιξε τα σύνορα σε κάθε κυνηγημένο ή στους εργάτες άλλων χωρών; 

Φαίνεται οι μπολσεβίκοι δεν είχαν ανακαλύψει τον Σόρος… 

β). Αλήθεια πιστεύουν αυτοί οι «ντούροι αριστεροί» των «ανοικτών συνόρων» ότι αν οι Μπολσεβίκοι άνοιγαν τα σύνορα, θα άντεχαν παραπάνω από μερικούς μήνες; 
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό κατεστημένο θα τους γκρέμιζε αστραπιαία. Αυτό το αντιλαμβάνεται και ο πλέον ηλίθιος… 

γ). Πώς λοιπόν τα «ανοικτά σύνορα» αποτελούν ΟΛΕΘΡΟ για ένα εργατικό κράτος (Σοβιετική Ένωση) και επαναστατικό αίτημα σε ένα καπιταλιστικό κράτος: Δύο μέτρα και δύο σταθμά. 

Στην πραγματικότητα τα «ανοικτά σύνορα» αποτελούν καταστροφή και για τις καπιταλιστικές χώρες, ιδιαίτερα τις μικρές. Διότι δεν καταστρέφεται το κράτος (αυτό μετατρέπεται σε προτεκτοράτο), αλλά καταστρέφονται και αφανίζονται τα έθνη, και τα εθνικά κράτη μετατρέπονται σε νέες πολυπολιτισμικές αποικίες: Αποικίες που ισοπεδώνουν και πολτοποιούν όλες τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, που κερδήθηκαν μέσα σ’ αυτά τα εθνικά πλαίσια:Κατακτήσεις ιστορικές, πολιτικές, οργανωτικές, ταξικής συνείδησης κ.λπ… 

Τα «ανοικτά σύνορα» δεν γκρεμίζουν τον καπιταλισμό, αντίθετα ανοίγουν το δρόμο στη νέα αποικιοκρατική βαρβαρότητα και κλείνουν ερμητικά το δρόμο προς το Σοσιαλισμό… 

Αυτό το έργο επιτελούν οι σημερινοί «αριστεροί», υπογράφοντας, έτσι, τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της Αριστεράς, ΓΕΝΙΚΑ… 

Θα ακούει «αριστερά» ο κόσμος και θα αηδιάζει, θα οργίζεται, με ό,τι αυτά συνεπάγονται… 


Διαβάστε και εδώ: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10155

Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ξανά μανά μια από τα ίδια...

Ο κ. Παπαχελάς είναι γνωστός και μη εξαιρετέος. Δεν μπορώ να θυμηθώ δική του εκπομπή "πολιτικού διαλόγου", η οποία να μην υπηρετεί συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες, άλλες της πολιτικής ενημέρωσης. Δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός ότι ο κ. Παπαχελάς ήταν από τους πρώτους και σε ανύποπτο χρόνο, που πλασάρισαν συστηματικά τον κ. Βαρουφάκη ως "αντίποδα" των μνημονιακών.
Μια ακόμη στημένη αντιμνημονιακή φωνή
Το ποιά κατάληξη είχε αυτό το πλασάρισμα, το ζήσαμε όλοι μας με το χειρότερο δυνατό τρόπο στο πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης Τσιπροκαμμένου. Κι απ' ότι φαίνεται θα έχει δυστυχώς συνέχεια, γιατί ο κ. Βαρουφάκης και τα αφεντικά του δεν θα ησυχάσουν αν δεν μας φορτώσουν μνημόνιο με διπλό ή παράλληλο νόμισμα.
Τώρα, απ' ότι φαίνεται, ο κ. Παπαχελάς ανέλαβε το πλασάρισμα ενός άλλου "αντιμνημονιακού δέους". Της κ. Κωνσταντοπούλου. Και λέμε απ' ότι φαίνεται, γιατί στον "πολιτικό διάλογο" που είχε μαζί της πριν δυο μέρες, έλειπαν όλες οι αυτονόητες ερωτήσεις. Εκείνες δηλαδή, που ίσως να έφερναν σε δύσκολη θέση την κ. Κωνσταντοπούλου, αλλά έρχονται αυθόρμητα στο νου οποιουδήποτε έχει παρακολουθήσει την πολιτική πορεία της πρώην προέδρου της Βουλής.

Δεν γνωρίζω, αν οι "ενοχλητικές" ερωτήσεις έλειψαν λόγω προσυνεννόησης - όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις πολιτικών αρχηγών, ή δελφίνων που γνωρίζω - ή ήταν πρωτοβουλία του ίδιου του κ. Παπαχελά. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Δεν θέλησε με κανέναν τρόπο να "στριμώξει" την κ. Κωνσταντοπούλου. Κι αυτή η αβρότητα από τους δημοσιογραφικούς εκφραστές του καθεστώτος κατοχής, υπηρετεί πάντα σκοπιμότητες άσχετες με το καλό του λαού και της χώρας.
Με σχέδιο ή χωρίς;
Ας δούμε όμως τι είπε η κ. Κωνσταντοπούλου. Στην ερώτηση του κ. Παπαχελά αν διέθετε "σχέδιο" για την επόμενη μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου, η κ. Κωνσταντοπούλου απαντά αφοπλιστικά: "Υπήρχε η αγωνία εκείνων που είχαμε απόλυτη συνείδηση ποιού είδους και ποιάς εμβάθυνσης και ποιάς εξειδίκευσης προετοιμασία χρειαζόταν και με επίμονο τρόπο και επαναληπτικό θα έλεγα επανερχόμασταν στο αίτημα και να υπάρξουν οι επεξεργασίες και να τις δούμε και υπήρχε από την άλλη πλευρά η διαβεβαίωση εκείνων που είχαν αναλάβει αυτή την ευθύνη ότι προχωρούν κανονικά οι επεξεργασίες, ότι προχωρά η προετοιμασία."
Τι μας λέει η κ. Κωνσταντοπούλου; Μας λέει ότι η ίδια και κάποιοι άλλοι στο κόμμα της είχε αγωνία για την επεξεργασία του σχεδίου, αλλά τους διαβεβαίωναν κάποιοι άλλοι ότι προχωρά η προετοιμασία. Με άλλα λόγια δεν υπήρχε σχέδιο. Πηγαίνανε στα τυφλά, ή προχωρούσαν με κρυφές συμφωνίες παρασκηνίου της ηγετικής κλίκας με τους δανειστές, που έκαναν το πολιτικό σχέδιο αχρείαστο.
Φυσικά ένα κόμμα, ένας πολιτικός σχηματισμός που διεκδικεί την κυβέρνηση προς όφελος της πατρίδας, της δημοκρατίας και του λαού, δεν κρύβει το πρόγραμμά του, ούτε το "πολιτικό σχέδιο" για την επόμενη μέρα. Ο λόγος είναι απλός. Αν στο συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο δεν είναι κοινωνός και συμμέτοχος ο ίδιος ο λαός με τα κινήματά του, τότε πρόκειται για άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Κι αυτός είναι ένας κανόνας, χωρίς εξαιρέσεις.
Αυτό που προσωπικά μου κάνει εντύπωση είναι άλλο. Πώς είναι δυνατόν να μιλούν για δημοκρατία και πρόοδο όσοι συμμετείχαν και συμμετέχουν σε πολιτικούς σχηματισμούς με τέτοιες πολιτικές συμπεριφορές; Πώς είναι δυνατόν να ανέχονται την καθοδήγηση από μια κλειστή ηγετική κλίκα, η οποία έχει αναλάβει εν λευκώ το πολιτικό σχέδιο;
Τα πάντα για έναν θώκο εξουσίας
Τι είναι εκείνο που κρατά σ' έναν τέτοιο πολιτικό σχηματισμό μέλη και στελέχη που αγωνιούν - όπως μας λέει η κ. Κωνσταντοπούλου - χωρίς αντίκρισμα; Τι άλλο; Η προοπτική κυβέρνησης. Η προοπτική του θώκου και του βολέματος των δικών μας. Και δεν πειράζει αν πάρουν στο λαιμό τους έναν ολόκληρο λαό, λόγω έλλειψης σχεδίου.
Φεύγει κανείς από ένα κόμμα που πάει για κυβέρνηση; Έτσι μου είχε πει ένα ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ παραμονές των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, αφού είχε πρώτα συμφωνήσει μαζί μου ότι ο Τσίπρας θα την πουλήσει τη δουλειά. Το ίδιο πνεύμα φαίνεται ότι διακατείχε και την κ. Κωνσταντοπούλου.
Στο ερώτημα του κ. Παπαχελά για τη συνεργασία του κ. Τσίπρα με τον κ. Καμμένου, η κ. Κωνσταντοπούλου απαντά: "Η συνεργασία φερ’ ειπείν με τους ΑΝΕΛ που ανακοινώθηκε αμέσως μετά το εκλογικό αποτέλεσμα χωρίς να έχει στοιχειωδώς συζητηθεί ποια θα ήταν η κατεύθυνση της συνεργασίας." Δηλαδή, στο επίπεδο των κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν γνωστή η προκαταβολικά συμφωνημένη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, την οποία είχε ανακοινώσει ο κ. Καμμένος μήνες πριν.
Αυτό δηλαδή που γνώριζε μέχρι κι ο τελευταίος ενημερωμένος πολίτης, δεν το γνώριζε η κ. Κωνσταντοπούλου. Και απλά, όπως λέει η ίδια, "έβλεπα να δρομολογούνται πράγματα που και δεν είχαν συζητηθεί και εξέπεμπαν αμφίσημα μηνύματα." Βέβαια, όταν η ηγεσία σου τοποθετεί γνωστούς για την εμπλοκή τους σε ύποπτα κυκλώματα σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης - π.χ. ο κ. Σαγιάς όπως αναφέρει η ίδια η κ. Κωνσταντοπούλου - και κλείνει πολιτικές συμφωνίες με μόνο αντικείμενο το μοίρασμα της κυβερνητική πίτας, τότε τα πράγματα δεν είναι αμφίσημα, αλλά τραγικά. Τουλάχιστον για όποιον ο κυβερνητικός θώκος δεν είναι το άπαν και είναι αφοσιωμένος στη δημοκρατία, την πατρίδα και τον λαό.
Τα ερωτήματα που δεν τέθηκαν.
Ο κ. Παπαχελάς επέμεινε αρκετά στο πώς έγινε η επιλογή της κ. Κωνσταντοπούλου για την προεδρεία της Βουλής, αλλά "ξέχασε" - ως φαίνεται - να αναφερθεί στην παρθενική της ομιλία. Τι τήρησε η κ. Κωνσταντοπούλου από αυτήν; Απολύτως τίποτε. Πώς αξιοποίησε το αξίωμά της για να αντισταθεί στα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα που έγιναν επί προεδρίας της; Πώς αντιστάθηκε θεσμικά, ως πρόεδρος της Βουλής, στο κορυφαίο πραξικόπημα όλων, στην μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ αμέσως μετά το δημοψήφισμα;
Τέτοια ερωτήματα δεν τέθηκαν από τον κ. Παπαχελά. Ίσως γιατί για τον ίδιο και την πολιτική τάξη που υπηρετεί, το να λες ένα και να κάνεις το ακριβώς αντίθετο, είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Κάτι που δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, ή αγανάκτηση. Κι επομένως σέβεται την πολιτική παρακαταθήκη που έχει δημιουργήσει η κ. Κωνσταντοπούλου. Να λέει άλλα κι άλλα να κάνει.
Γιατί λοιπόν να ρωτήσει κάτι που θεωρεί ο ίδιος αυτονόητο; Βεβαίως, όποιος νομίζει ότι ως πρόεδρος της Βουλής, η κ. Κωνσταντοπούλου δεν μπορούσε να κάνει τίποτε, ούτε καν να κωλυσιεργήσει τις απανωτές Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τις άλλες πραξικοπηματικές ενέργειες της κυβέρνησης υπέρ των δανειστών, τότε θα πρέπει να το ψάξει επειγόντως.
Η άνευ όρων συνθηκολόγηση που έγινε "υποχώρηση".
Και πάμε στην πλήρη συνθηκολόγηση της κυβέρνηση Τσιπροκαμμένου με το ανακοινωθέν του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015. Κατά την κ. Κωνσταντοπούλου το συγκεκριμένο ανακοινωθέν "ήταν κεραυνός εν αιθρία στην κυριολεξία" κι άλλα πολλά. Όμως πουθενά δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται η τότε πρόεδρος της Βουλής ότι με το ανακοινωθέν η κυβέρνηση συνθηκολόγησε ολοκληρωτικά με τους δανειστές.
Ας θυμηθούμε τι έλεγε εκείνο το ανακοινωθέν: "Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως." Τέρμα λοιπόν κάθε έννοια διαπραγμάτευσης του χρέους.
Στην συνέχεια το ανακοινωθέν έλεγε: "Οι ελληνικές αρχές δεσμεύθηκαν επίσης να εγγυηθούν τα απαραίτητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ή τα έσοδα που απαιτούνται για να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως όριζε το ανακοινωθέν του Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου του 2012." Η κυβέρνηση Τσιπροκαμμένου όχι μόνο δεσμευόταν να συνεχίσει τις μνημονιακές πολιτικές που είχαν αποφασιστεί, αλλά υιοθετούσε τη θέση των δανειστών ότι το χρέος είναι βιώσιμο. Αρκεί να παράγονται πρωτογενή πλεονάσματα και να συνεχίζονται οι ιδιωτικοποιήσεις υπέρ των δανειστών.
Και το Eurogroup συνέχιζε: "Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας, ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς." Με άλλα λόγια η ελληνική πλευρά δεσμευόταν να μην αλλάξει τίποτε απ' ότι έγινε ήδη γίνει σε επίπεδο μέτρων, πολιτικών και "διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων" που είχαν ήδη επιβληθεί από τα μνημόνια. Δεσμευόταν επίσης να μην προχωρήσει σε καμιά μονομερή ενέργεια χωρίς την προηγούμενη έγκριση των δανειστών. Υπάρχει χειρότερη συνθηκολόγηση απ' αυτήν;
Η συνομωσία να παραδώσουν αμαχητί τη χώρα.
Η κ. Κωνσταντοπούλου όμως θέλει να μας πείσει ότι υπήρχαν ακόμη περιθώρια "διαπραγμάτευσης" κι άλλες τέτοιες κοτσάνες μόνο για αφελείς. Μόνο και μόνο για να δικαιολογηθεί η ίδια, γιατί συνωμότησε ως πρόεδρος της Βουλής μαζί με την κυβέρνηση ώστε το συγκεκριμένο ανακοινωθέν και οι δεσμεύσεις που απορρέουν απ' αυτό να μην έρθουν ποτέ στην ολομέλεια του σώματος. Πώς αλλιώς θα ξεγελούσαν τον κόσμο τους; Πώς αλλιώς θα του πουλούσαν το παραμύθι ότι πρόκειται δήθεν για μια "υποχώρηση", αλλά οι "διαπραγματεύσεις" συνεχίζονται κι άλλες τέτοιες ανοησίες.
Η συγκεκριμένη συμφωνία δεν ήρθε ποτέ στη Βουλή - με ευθύνη και της κ. Κωνσταντοπούλου - μόνο και μόνο για έναν λόγο. Για να διευκολυνθεί η δουλειά των δανειστών. Για να οδηγηθούμε μεθοδευμένα και με τις πλάτες της κυβέρνησης σε δημοσιονομική ασφυξία, έτσι ώστε να πάμε σε κλείσιμο τραπεζών και νέο μνημόνιο. Αυτό ήταν το πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης Τσιπροκαμμένου εξαρχής και τα παραμύθια της κ. Κωνσταντοπούλου είναι μόνο για αφελείς και ανίδεους.
Η αλήθεια για τη διαγραφή χρέους.
Όταν ρωτήθηκε η κ. Κωνσταντοπούλου για το αν υπήρχε plan B από την κυβέρνηση, η πρώην πρόεδρος της Βουλής παραδέχεται ότι "ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ότι μπορούσε για να μην υπάρχει σχέδιο Β. Έκανε ότι μπορούσε δηλαδή για να μην υπάρχουν εναλλακτικές και να εμφανιστεί ως αντικειμενική ανάγκη να συμπράξει σε αυτό τον όλεθρο που ήταν η λεγόμενη συμφωνία της 13ης Ιουλίου, όμως υπήρξαν σχέδια σε πείσμα και του τί επιδίωξε ο ίδιος."
Ποιά ήταν αυτά τα σχέδια σε πείσμα του Τσίπρα; Η κ. Κωνσταντοπούλου αναφέρει πρώτα τη διαγραφή του δημόσιου χρέους με βάση τη δουλειά της Επιτροπής που συνέστησε η ίδια.
Και σωστά επισημαίνει: "Η υπόθεση της διαγραφής του χρέους είναι απολύτως συνδεδεμένη με κυριαρχικές αποφάσεις μίας κυβέρνησης. Δεν είναι ζήτημα, αυτό είναι μία καρικατούρα που ο κος. Τσίπρας προσπαθεί να κτίσει, ότι δηλαδή θα πήγαινε η Ελλάδα σε κάποιο δικαστήριο για να αντιδικήσει με τους δανειστές της. Όχι. Η Ελλάδα είχε τα εργαλεία και τα επιχειρήματα προκειμένου κυριαρχικά να τοποθετηθεί σε σχέση με αυτό το χρέος. Και από εκεί και πέρα θα μπορούσαν οι δανειστές να πάνε στα δικαστήρια."
Με μόνο μια πολύ σημαντική διαφορά. Όσο ισχύουν οι Συμβάσεις δανειακής διευκόλυνσης και οι δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η ελληνική πλευρά έναντι της ΕΕ, τίποτε απ' ότι λέει η κ. Κωνσταντοπούλου δεν μπορεί να γίνει. Το Ευρωπαϊκό πλαίσιο δεν είναι συμβατό με το διεθνές δίκαιο. Δεν προβλέπεται κανενός είδους διαγραφή χρέους για οποιονδήποτε λόγο. Ούτε βέβαια μπορείς να καταγγείλει κανείς εντός της ΕΕ τις Συμβάσεις δανειακής διευκόλυνσης.
Για να προχωρήσει η Ελλάδα σε ανάκτηση της κυριαρχίας της θα πρέπει να καταγγείλει τις Συμβάσεις δανειακής διευκόλυνσης ως παράνομες, να ανακοινώσει την πρόθεσή της να φύγει από την ΕΕ με βάση το άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβώνας και τότε θα μπορούσε να κηρύξει κυριαρχικά το χρέος της ως παράνομο, καταχρηστικό, απεχθές στο σύνολό του.
Τέτοια ζητήματα όμως δεν έθεσε ποτέ η κ. Κωνσταντοπούλου. Μάλιστα δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να γίνει καταγγελία του χρέους εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ με χρήση απλά των εργαλείων και επιχειρημάτων του διεθνούς δικαίου. Πράγμα που είναι τεράστιο ψέμα. Μέγιστη απάτη.
Επομένως η πρόταση της διαγραφής του χρέους με βάση το πόρισμα της Επιτροπής έχει νόημα μόνο αν συνοδεύεται από το αίτημα της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ. Κι αυτό δεν είναι plan B, αλλά plan A για την χώρα και τον λαό. Διαφορετικά δεν είναι παρά ένα ακόμη παραμύθι για να ξεγελαστούν οι αφελείς.
Με οδηγό το σχέδιο Σόιμπλε.
Το δεύτερο plan B που αναφέρει η κ. Κωνσταντοπούλου είναι η προετοιμασία της εισαγωγής διπλού ή παράλληλου νομίσματος. "Σε σχέση με το ζήτημα του νομίσματος η δική μου αίσθηση από την ενημέρωση που μου έγινε σε μια συνάντηση στο γραφείο του κ. Τσίπρα από τον κ. Βαρουφάκη στις 16 Μαΐου είναι ότι υπήρχε, είναι δηλαδή ότι γινόταν αυτή η επεξεργασία και αυτή η προετοιμασία... Ήταν για ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών προκειμένου ακριβώς να μπορεί να υπερβεί η χώρα την ασφυξία που θα προκαλούσε ένα κλείσιμο των τραπεζών, ή ένα κλείσιμο της ρευστότητας αυτό δηλαδή που έγινε και δε μπορεί κανείς να πεί ότι αυτό που έγινε δεν είχε προβλεφθεί διότι είχε απολύτως συνυπολογισθεί ως ενδεχόμενο από πολύ νωρίς και θα ήταν άλλωστε και εξωφρενικό να μην έχει συνυπολογισθεί όταν είχαμε το προηγούμενο της Κύπρου του Μαρτίου του 2013 που είχε γίνει ένας ανάλογος εκβιασμός."
Τι ομολογεί η κ. Κωνσταντοπούλου; Κάτι πολύ απλό. Η κυβέρνηση Τσιπροκαμμένου με υπουργό οικονομικών τον Γιάννη Βαρουφάκη προετοίμαζε τη χώρα για διπλό, ή παράλληλο νόμισμα. Είχαν εξαρχής προσχεδιάσει το κλείσιμο των τραπεζών για να συνοδευτεί η δημοσιονομική ασφυξία και με ασφυξία ρευστότητας στην αγορά. Με τον τρόπο αυτό ετοιμάζονταν να εισάγουν ένα "παράλληλο σύστημα πληρωμών", δηλαδή παράλληλο νόμισμα σαν αυτό που έγινε γνωστό ως Grexit Σόιμπλε.
Αυτή τη λύση ετοίμαζαν, αλλά τους προέκυψε κάτι παντελώς αναπάντεχο. Το 62% ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Οι Ευρωπαίοι τρόμαξαν ότι με την εισαγωγή του διπλού ή παράλληλου νομίσματος το ΟΧΙ θα μετατρεπόταν σε εξέγερση κι έτσι επιλέχθηκε το νέο μνημόνιο, ώστε να δολοφονηθεί εν ψυχρώ η ελπίδα.
Εφεδρεία γι' αυτά που ετοιμάζει ο Σόιμπλε
Η λύση Σόιμπλε απεσύρθη προσωρινά από το τραπέζι. Ο κ. Βαρουφάκης έκανε την ηρωική του έξοδο και μπήκε στην πολιτική εφεδρεία για όταν η λύση Σόιμπλε επανέλθει στο τραπέζι. Το ίδιο και η κ. Κωνσταντοπούλου. Αποφάσισε να αποχωρήσει πότε; Αφού βεβαιώθηκε ότι ο Τσίπρας δεν την έχει ανάγκη πια.
Και μπορεί η πρώην πρόεδρος της Βουλής να το παίζει σήμερα έναντι κάθε κ. Παπαχελά ως κατήγορος του Τσίπρα και της κυβέρνησης που στήριξε ως το τέλος, αλλά το ερώτημα είναι απλό και καθαρό. Αφού τα έβλεπε όλα αυτά που τώρα καταγγέλλει, γιατί μέχρι την κήρυξη των εκλογών ακολουθούσε το καταψηφίζω, αλλά στηρίζω;
Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι τέλος πάντων περασμένα, ξεχασμένα, τότε γιατί δεν απαντά σε μια ακόμη πιο απλή ερώτηση; Πώς μπορεί να γίνει καταγγελία και διαγραφή του δημόσιου χρέους με βάση το διεθνές δίκαιο εντός ευρωζώνης και ΕΕ;
Τη μόνη απάντηση που έχουμε εισπράξει είναι η ταύτισή της με τη λύση Βαρουφάκη για διπλό ή παράλληλο νόμισμα, δηλαδή τη λύση συμφερόντων Σόρος και Σόιμπλε. Με άλλα λόγια μια από τα ίδια. Όποιος θέλει να ζήσει μια ακόμη κοροϊδία σαν αυτή του Τσίπρα και μάλιστα στα πολύ χειρότερά της, δεν έχει παρά να πιστέψει ότι λέει η κ. Κωνσταντοπούλου.
Και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εκείνους που μας λοιδορούσαν παλιά γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε τον Τσίπρα, γιατί ποτέ δεν δεχθήκαμε να μας καθοδηγούν οι Παπαχελάδες, θα τρέξουν να θεοποιήσουν την κ. Κωνσταντοπούλου. Θα πέσουν ξανά στην ίδια παγίδα.
Έτσι είναι ο ψηφολαός. Με μνήμη χρυσόψαρου και λογική του απόλυτου παραλόγου. Άλλωστε κάθε φορά που τον προδίδουν έχει έτοιμη τη δικαιολογία: έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι! Όλοι ίδιοι είναι, μέχρι να του εμφανίσουν έναν καινούργιο απατεώνα της πολιτικής για να τον ακολουθήσει ως μεσσία.
Δ.ΚΑΖΑΚΗΣ